Voor even verbonden

Vandaag stond de El Angliru op het programma, een hele lelijke berg in Asturië (noordelijk Spanje). Niet lelijk omdat de berg niet mooi zou zijn, want de vergezichten zijn prachtig, maar lelijk omdat het één van de zwaarste en steilste beklimmingen in Europa is. Ik was er de afgelopen dagen eigenlijk niet zo mee bezig. Mijn instelling was, ik zie het wel. Mijn verwachtingen van mezelf waren, gezien het energieniveau van de laatste tijd, niet heel hooggespannen. Als het zou lukken was het goed en als het niet zou lukken was het in het kader van lief zijn voor mezelf ook goed. Vannacht was eigenlijk best een lekkere nacht en dat bleek een mooie voorbode te zijn. Vandaag gebeurde er iets bij mij, eenmaal begonnen met de klim kwam ik in mijn eigen bubbel terecht en daar ben ik tot bovenaan niet meer uitgekomen. Ik voelde vanaf de start iets bijzonders, het voelde alsof Hilde mij mijn reservetankje heeft aangewezen. We hebben de hele klim gepraat, gelachen, gehuild en ik heb geleden en daar heb ik van genoten. Alles deed zeer en toch voelde ik geen pijn, alleen maar de drive om naar boven te gaan en daar Hilde een kusje te geven. Meter voor meter, bocht voor bocht, we bleven kletsen, ik voelde me voor even verbonden, verbonden met Hilde. Er kwam een soort oerkracht in mij naar boven en de pedalen bleven maar rondgaan.

Ik kwam boven, ver voordat de anderen kwamen, de mist hing laag, het was koud, ik was alleen met Hilde. Ontlading in zijn meest pure vorm, een gelukkig gevoel gemixt met het blijvende verdriet. Ik nam een hapje eten, deed mijn muts op, jas aan en toen kwam de zon, weer die zon. Langzaam druppelden er wat anderen binnen, terwijl ik maar bleef fietsen om een beetje warm te blijven. Geluk en verdriet naast elkaar, het mooiste bewijs dat ze naast elkaar kunnen bestaan en zo fijn om me even weer verbonden te voelen met Hilde. Het was een hele bijzondere dag, ik voel me een soort van bevrijd, ik weet niet waarvan, ik ben doodop, maar toch voel ik me bevrijd, alles voelt even iets lichter, mooier en liever. Deze dag, 10 oktober, in de week van oktober waar Hilde het altijd moeilijk had. heeft ons vandaag voor even weer verbonden, voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Dank je wel lieverd, ik hou van jou!