Tu me manques

Nog elke dag breekt mijn hart, soms zelfs meerdere keren per dag en toch, toch gaat het beter. De tijd raast zo gruwelijk snel voorbij, Hilde raakt steeds verder weg doordat ze nu zo dichtbij is. Tijdens die rit op die vermaledijde Angliru in Spanje, heeft mijn gevoel Hilde voor altijd ingesloten. Ik voel haar sindsdien continu in mijn hart en dat geeft rust, dat geeft ontspanning. Ik hoef niet steeds meer de pijn te activeren om Hilde te voelen en dat was precies wat ik tot nu steeds wel deed. Die berg is daarmee echt een kantelpunt in mijn proces en sindsdien durf ik weer wat verder vooruit te kijken, ook al gaat dat met ups & downs. Het lukt me ook meer en meer iets meer afstand te nemen en te kijken naar wat er gebeurd is, wat er met mij gebeurd is. Ineens was alles wat ik had en kende weg. De abruptheid waarmee dat ging doet me nog steeds duizelen. Hilde haar leven, was ineens voorbij. Ik leef, maar heb geen leven. het klinkt gek, maar alles moet ik weer van nul af aan leren en opbouwen, met twijfels als nooit tevoren en een vertrouwen dat flink gehavend is.

Stapje voor stapje durf ik weer aan de toekomst te denken, durf ik aan een toekomst te denken. Hilde en ik hadden nog wat plannen, één daarvan was op zoek gaan naar een nieuwe plek waar we fijn konden wonen, waar Levi een eigen plek heeft en op zichzelf kan wonen, met begeleiding dichtbij, en waar Noah zolang als het nodig is ook een eigen plek heeft waar hij niet alleen kan slapen maar ook eten, vrienden uitnodigen en uit kan rusten. Dat plekje heb ik gevonden en ik heb een huis gekocht. Ondanks dat alle instanties zeggen het eerste jaar na het overlijden van je geliefde geen grote beslissingen te nemen, doe ik dat toch. Maar dat kan ik alleen doordat Hilde & ik dit besluit al samen hadden genomen. Veel mensen vragen me: "vind je dat niet moeilijk het huis achter te laten waar zoveel herinneringen liggen"? Tuurlijk, maar die herinneringen zitten in mij, niet in de stenen. Hilde en alle herinneringen gaan mee, mee naar Ermelo. Slechts 2 km verderop, een plekje waarvan ik zeker weet dat Hilde dat prachtig had gevonden, tussen de bomen, met ruimte om ons heen en toch dicht bij het bekende en bij de familie.

Dat maakt dat ik nu heel druk ben met enerzijds een huis te verkopen en anderzijds plannen aan het maken ben voor de verbouwing van het nieuwe huis. Het opruimen gaat gepaard met ongelooflijk veel tranen, alles wat door mijn handen gaat heeft een verhaal. Dat moet ik echt in etappes doen, anders trek ik het niet. Dat kost onnoemelijk veel energie en brengt me steeds weer terug naar die laatste dagen van Hilde, maar ook naar de vele mooie momenten die we samen hebben mogen beleven.. Dus naast tranen is er ook steeds vaker die lach, en soms zelfs ook gelijktijdig. Voor het nieuwe huis moet ik allerlei zaken regelen en uitzoeken. Vooral dat laatste is heel gek. Een keuken en een badkamer uitzoeken zonder Hilde. Ik weet heel goed wat ik wil en wat mooi is, maar de gesprekken met de leveranciers zijn eigenlijk alleen maar een zakelijke transactie geworden zonder het plezier om dit samen met Hilde te doen. Niet napraten, niet afstemmen, niet discussiëren, niet samen keuzes maken, niet samen fantaseren, helemaal niets samen. Het is eigenlijk heel koud en zakelijk.

Het is dus hard werken, balanceren tussen herinneringen en werken aan de toekomst, aan mijn toekomst, aan onze toekomst. De jongens hebben straks hun eigen studio en ik mijn eigen plek en daar heb ik ook echt behoefte aan. Voor iedereen een nodige en mooie stap voorwaarts en hopelijk een plek waar we met Hilde in ons hart weer een toekomst op kunnen bouwen. De sleutel krijgen we 2 dagen voor Hilde haar sterfdag, alsof het zo moest zijn.

Eén voordeel van al het uitzoek- en opruimwerk is, dat ik veel oude foto's tegenkom. Sommige doen me huilen, anderen doen me glimlachen. Deze deed me glimlachen. Mijn mooie meissie.

Gisteren zat ik met Leef een kerstfilm te kijken, nadat we Hilde haar traditie hadden voortgezet met het huis omtoveren naar kerstsferen. In die film ging het uiteraard over een romatisch verhaal in Parijs, waarbij één van de hoofdrolspelers uitlegt hoe je in Frankrijk jezelf uitdrukt wanneer je iemand die overleden is mist. Ze zeggen daar niet dat ze iemand missen, maar dat een stuk van de ander onbreekt in hun zelf. Tu me manques, jij ontbreekt mij....