Vijf weken

Vijf weken vol verdriet, vijf weken vol leegte, vijf weken vol ongeloof, vijf weken vol vragen, vijf weken zonder antwoorden, vijf weken vol met alles, behalve met jou. Voor zover je je ooit een voorstelling kunt maken van hoe het zou zijn als je geliefde zo jong en toch zo plotseling komt te overlijden, dan is de werkelijkheid nog zoveel heftiger, ingewikkelder en moeilijker dan je ooit kunt bedenken. Pas vijf weken, al vijf weken. Het lijkt gisteren, het lijkt eeuwen geleden, alle referenties zijn weg, niets lijkt meer belangrijk, niets gaat meer vanzelf, er is zoveel anders, er is zo weinig houvast.

Soms denk ik eventjes dat de scherpe randjes aan het verdwijnen zijn, maar die keren dan kort daarna weer dubbel zo scherp terug en laten je ziel bloedend en je hart verscheurd achter. Dat gecombineerd met de immer voortdurende ontsporing tussen gevoel en verstand, maken dat ik het gevoel heb de metalen bal in een flipperkast te zijn. Ik word alle kanten op geflikkerd en gestoot, zonder daar zelf ook maar enige invloed op uit te kunnen oefenen.

Ik denk en hoop dat ik kleine stapjes maak, maar de realiteit is dat mijn gevoel nog steeds niet overtuigd is dat Hilde dood is. Zeker een keer of 10 per dag moet ik mezelf daarvan overtuigen door even naar haar foto te kijken en mezelf te vertellen dat ze inderdaad dood is. Dat voelt heel surrealistisch. Leven met de dag, focus op het moment en bezig blijven, dat lijkt voor nu het beste recept om de dagen enerzijds door te komen en anderzijds het verdriet ook verdriet te laten zijn.

Afgelopen weekend stond er een weekend met de fietsvrienden gepland in Friesland, mede georganiseerd door Hilde. Heel ingewikkeld, heel moeilijk, heel confronterend, maar gelukkig ook heel fijn. Een fijne groep mensen waar ik mezelf kan, durf èn wil zijn. Lol en verdriet wisselden zich soms in hoog tempo af. Het fijne is dat ik met het spelen van 30 seconds weer ongelooflijk veel lol heb gehad en vreselijk heb gelachen. Ik merkte dat het me opluchtte dat ik nog kon lachen, maar het moment dat ik naar bed ging, voel ik ineens die eenzaamheid en nog veel erger voel ik me ineens schuldig. Schuldig dat Hilde dood is en ik lol heb. Totale onzingedachten natuurlijk, maar het gebeurt gewoon, ik lijk er geen invloed op te hebben.

Ik ben dus nog steeds bezig om mijn gevoel een inhaalslag te laten maken, dat gaat zo vreselijk langzaam. Stapje voor stapje krijg ik weer contact met mijn gevoel ook in die laatste dagen. Daarin komt één stukje steeds maar weer terug. Het moment dat Hilde voor zichzelf heeft gekozen, is ook het moment dat ze in haar eigen bubbel ineens bij me weg is gegaan. Achteraf gezien is dat ons afscheid al geweest, ook al had ik dat toen nog niet in de gaten. Hilde had alle energie en focus nodig op en voor haar eigen laatste stukje en daar was ik ineens geen onderdeel meer van. Waarom me dat nu zo raakt weet ik niet, dat stukje mist nog, maar iedere keer als ik het de revue laat passeren (en dat is heel vaak), springen de tranen in mijn ogen en kan ik even niet meer stoppen. Het verbaast me sowieso hoeveel tranen een mens in zo’n korte tijd kan produceren.

Aan de andere kant heb ik voorzichtig wat kleine werk-gerelateerde dingetjes opgepakt, niks met deadlines, maar kleine overzichtelijke klusjes. Dat is best lekker, even een andere focus, even op andere kwaliteiten aangesproken worden, even met andere mensen in gesprek over andere onderwerpen.

Kortom, ik worstel, ik vecht, ik denk, ik herstel, ik zoek, ik vervloek, ik probeer en ik deal met mijn hartzeer. Ik heb geen idee of en wanneer het beter gaat, of dat ooit de pijn minder gaat worden. Ik heb het te doen met hoe het gaat, ik heb het te doen met de tijd die het vraagt. Ik doe alles wat ik kan, wat ik denk dat nodig is. Ergens ver in de tijd ga ik dan vast ook merken dat ik stappen voorwaarts maak en de leegte en het verdriet plaats gaan maken voor de trots dat Hilde mijn stoere meissie was.