Vacuüm

“Ik moest je laten gaan, maar ik zal je nooit loslaten. Ik weet helemaal niet of dat goed is of juist niet, maar dit is wel een soort oergevoel in mij. Ik kan èn wil je niet loslaten, alles wat je was voor mij, blijf je voor mij, alleen niet hier. Gelukkig merk ik meer en meer dat jouw stukje in mijn hart meedoet, meebeslist, meevoelt en soms ook meestuurt. Dat is ongelooflijk fijn en ik merk ook dat ik, weliswaar met hele kleine stapjes, mijn stress kan loslaten. Stress over of ik het wel goed gedaan heb allemaal, of ik het nu wel goed doe, of het allemaal wel goed komt, of ik die jongens wel goed opvoedt en ga zo maar door. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel lag altijd al erg hoog, maar ik voel me nu dubbel zo verantwoordelijk. Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar leg dat mijn gevoel maar eens uit.

Deze week is het een half jaar terug dat je ons hebt moeten verlaten. Bizar! Al een half jaar zonder jou. Het is een lastige periode. Lastig, moeilijk, ingewikkeld, complex, noem het allemaal maar op. Ik kan maar niet wennen aan het idee dat we nooit meer iets samen zullen doen, samen zullen zijn, samen zullen lachen of samen zullen huilen. Ik weet heel goed welke stuk er achter me ligt en ik heb eigenlijk nog geen enkel idee wat er voor me ligt.

Terugkijken en vooruitkijken, daartussenin zit iets wat ik niet kan beschrijven, laat staan omschrijven en daar zit ik middenin. Het voelt als een soort vacuüm. Ik voel me daar soms wat verdoofd bij en dat vind ik echt vreselijk. Aan de andere kant lijkt het tempo waarbij ik tussen emoties heen en weer geslingerd wordt, alleen maar toe te nemen en dat schakelen legt een enorme druk op mijn hart en hoofd. Dat hoofd staat al niet zo vaak stil, maar die maakt nu overuren. Het hart natuurlijk ook en nog nooit van mijn leven heeft dat hart, dat gevoel zo open gestaan, maar ik voel me daardoor soms ook heel kwetsbaar, kwetsbaar qua gemoedstoestand, qua stressbestendigheid, qua energie en dus ook qua zelfvertrouwen. Ik wil het ook graag goed doen voor iedereen, maar dat kan ik helemaal niet. Ik moet het allereerst goed doen voor mezelf en dat is eerlijk gezegd al een gigantische opgave”.

Nu de zomerperiode afgelopen is en het werk ook weer opgestart moet worden, merk ik dat er een soort intern conflict ontstaat. Mijn belangrijkste opdracht aan en van mezelf is dit rouwproces goed en voluit door te maken, te doorleven, te verwerken en er sterker uit te komen, daarna komt de rest. Langzaam moeten er weer dingen gebeuren en die dingen moet ik dus ook gaan inpassen in mijn dagelijkse ritme, daar ontstaat dat interne conflict, want ik heb nu al het gevoel dat ik tijd te weinig heb voor mezelf.

Aan de andere kant heb ik een enorme drang om nieuwe mensen te leren kennen, alsof ik met het ontdekken van de “nieuwe” Michèl ook nieuwe mensen om me heen nodig heb. Mensen die me dan alleen kennen als Michèl anno nu en niet alleen als Michèl als onderdeel van de tandem Hilde & Michèl. Dat zegt helemaal niks over Hilde, of over de lieve familie en vrienden om me heen, wat het wel zegt weet ik eerlijk gezegd ook niet.

Ik vind dat herontdekken van mezelf best een mooi en fijn onderdeel van mijn rouwproces. Het is één van de mooie randjes van rouw. Die mooie randjes die ik continu maar al te graag opzoek, omdat juist dat voor mijn gevoel weer nodig is om de transitie te maken van boosheid, pijn en verdriet naar trots en liefde. En al zeg ik zelf, dat lukt op sommige momenten al best aardig, ook al doet de wet van Murphy soms aardig zijn best om me tegen te werken. Zo ook met de kaartjes van Coldplay welke Hilde heeft achtergelaten. Vorige week precies een jaar terug waren we samen in Wenen bij het concert van Coldplay. Kort daarna hoorden we dat Coldplay ging stoppen en Hilde wist via via twee kaarten voor hun laatste Europese concerten te bemachtigen, in het indrukwekkende Wembley stadion in London. Al in april had ik contact met de verkoper om uit te leggen wat er gebeurd was en dat ik nu zijn contactpersoon was. De laatste weken probeerde ik contact te krijgen, aangezien het concert op zondag 7 september gepland staat. Ondanks de tientallen pogingen via allerlei media, kreeg ik geen gehoor. De verkopende partij was ook artiest van beroep en Noah kwam met het idee, zijn boekingsbureau in te schakelen. Dat werkte. De volgende dag kreeg ik al bericht, alleen geen leuk bericht. De kaarten waren dubbel verkocht en ik ging dus geen kaarten krijgen. Die kwam wel even binnen. Ik zou met Roelinka gaan, dus ook die gebeld met het nieuws. Ook daar schakelen. Toen kwam de Hilde-power in mij naar boven en binnen het uur had ik voor hetzelfde geld op dezelfde dag 2 kaarten voor Coldplay. Weer schakelen, nu de goede kant op. Nu moest alleen de reis en de overnachting nog geregeld worden. Toen we daar druk mee bezig waren kwam het bericht van Coldplay, het concert werd verplaatst…………. Wat? Vanwege problemen met de metro, werd “ons” concert een dag naar voren gehaald. Inmiddels hebben we alles geregeld en geboekt en gaan we waarschijnlijk het meest emotionele en indrukwekkendste concert ooit meemaken. Tenzij ome Murphy nog meer in petto heeft natuurlijk. Wat ik misschien nog wel het fijnste vond van dit gebeuren, was dat stukje Hilde-power wat in mij naar boven kwam, dat gaf mij heel veel rust, trots en voldoening.

Als ik het zo opschrijf moet ik zelf ook wel een beetje lachen over dat ik enerzijds het vacuüm voel en anderzijds beschrijf dat er zoveel gebeurt. Misschien ben ik dan toch Jantje Ongeduld, maar misschien wil ik ook gewoon heel graag weer een klein beetje gaan bouwen aan de komende jaren, jaren zonder Hilde aan mijn zij, maar Hilde verankerd in mijn hart. Ook al zou ik zó vreselijk graag alles willen kunnen terugdraaien. Laatst sprak ik voor het eerst in een gesprek met iemand uit dat ik alles had willen doen voor Hilde, inclusief haar plaats innemen. Als het had gekund had ik geen seconde getwijfeld en had ik met trots dat gedaan wat voor mij de meest ultieme vorm van liefde zou zijn geweest. Helaas was ook dat geen optie.

En dan is er nog dat Hilde tot in lengte der dagen ons blijft verrassen. Dit keer met een pakketje van twee knuffels, niemand thuis had enig idee voor en van wie dit was. Het blijkt een nalevering te zijn van een bestelling die Hilde in december vorig jaar had gedaan voor Joy. Hilde blijft verrassen 😌…