Vluchten

Soms wil ik gewoon vluchten, vluchten uit mijn eigen verdriet. Waar ooit mijn comfort-zone zat, bestaat nu geen comfort meer. Ik zag het niet aankomen dat zoveel vanzelfsprekende dingen opeens niet meer vanzelfsprekend zijn. Zoveel oude gewone dingen moet ik opeens weer nieuw aanleren.  Het verdriet is zowel overweldigend, immens pijnlijk, maar ook weer een rustgevende baken in mijn proces. Het verdriet is eigenlijk de enige constante. Misschien komt dat doordat ik mijn verdriet springlevend wil houden. Ik wil niet in een soort van verdoofd bewustzijn terecht komen. Hoe meer ik de pijn voel, hoe dichter Hilde bij me voelt. Sowieso bizar dat mijn gevoel het hele concept “dood” maar niet lijkt te willen of kunnen begrijpen. Mijn aanpak om de pijn springlevend te houden en het verdriet te omarmen werkt goed voor mij, maar kost ook ongelofelijk veel energie, energie die bij tijd en wijle erg schaars is. Al eerder ontdekte ik dat zelfliefde in mijn proces zo belangrijk is om het vol te houden. Niet alles hoeft in dubbel tempo, soms is een slakkengang ook goed. Het is niet slechter of beter, het is per situatie, per moment kijken wat lukt. En dat is best even wennen voor iemand die gewend is op hoog energieniveau zijn dingen te doen. Die zelfliefde lukt me best aardig. Dat ik dat zo zeg en opschrijf is daar al een bewijs van 🙃.

En ineens was het dan 4 augustus, niet alleen 5 maanden geleden dat Hilde overleed, maar ook haar geboortedag.  Een dag met zo ongelooflijk veel gezichten. Trots, pijn, ontreddering, samenzijn, verdriet, liefde en nog eens die trots.  Ik weet dat Hilde maar één ding zou willen, dat iedereen die zij liefhad verder leeft, veel bewuster geniet van de eenvoud van alles wat zo mooi kan zijn aan het leven, zijn of haar best doet het beste uit zichzelf naar boven te halen en dat ook aan de anderen te geven. Dat is mijn baken, dat is Hilde.

Ik ben er een paar dagen tussenuit, iets met opladen of zo. Aan de kust met dit mooie weer. Hilde en ik hielden allebei veel van het strand, niet om er te liggen want daar hadden we het geduld niet voor. Maar wel de rust, de openheid, de sereniteit, de pracht, de vele gezichten en de ruimte, de ruimte om te kunnen wandelen, de oneindigheid tegemoet. Hilde heeft haar oneindigheid gevonden, ik ben haar in de avond een heel eind tegemoet gelopen met achter mij dat eenzame voetspoor. Ik heb haar niet gevonden, wel gevoeld. Maar die momenten zijn ook het maximaal haalbare, dat is mijn realiteit. Dat soort momenten zou ik willen vluchten voor mijn realiteit, voor mijn verdriet. Maar ik doe het niet, integendeel…

Wat ben ik ongelooflijk trots op deze prachtige vrouw en wat ben ik ook ongelooflijk dankbaar dat een stukje van haar in mij verder mag leven. Precies dat stukje noem ik “zelfliefde”.

Er is een leven voor en een leven na. Rouw is niet alleen huilen en missen. Zoeken naar wie je bent geworden en naar een manier om om te gaan met de leegte, naar houvast in de chaos. Het kost energie, het vraagt moed, het doet pijn en verandert je. (Claire van ‘t Veen)