Totaal ontspoord

Van alles wat ik wist lijk ik nu nog zo weinig te weten.

Van alles wat ik ooit dacht, ben ik nu zoveel vergeten.

Van alles hoe het was, is niets meer zoals het hoort.

Mijn hoofd, mijn hart….totaal ontspoord…

Voor iemand die veel met woorden kan, kost het me immens veel moeite de juiste woorden te vinden die beschrijven wat er gebeurt na het overlijden van Hilde. Bovenstaande komt een beetje in de buurt. Het is zo ongelooflijk ingewikkeld en complex. Verstandelijk weet ik wat er gebeurd is, maar mijn hart heeft nog steeds geen flauw idee. Mijn hoofd weet dat Hilde is overleden, maar mijn hart gelooft er geen ene zak van. Normaal zijn mijn hoofd en hart heel goed in balans en kan ik op beiden een beroep doen waar nodig, nu zijn het twee totaal verschillende werelden, die mijlenver uit elkaar lijken te liggen. Ik probeer zicht te krijgen op de laatste weken vanuit mijn eigen gevoel, maar het lukt me maar niet. Ik probeer te bevatten hoe Hilde haar proces is geweest in die laatste 1,5 week, maar het lukt me maar niet. Ik vraag mezelf continu af, heb ik wel genoeg gedaan, heb ik de signalen wel juist opgepikt, had ik niet zus, of had ik niet zo…? Totale onzinvragen, dat weet ik met mijn hoofd, maar mijn hart stelt ze toch gewoon.

Bij vlagen gaat het best aardig, vooral als ik bezig ben met allerlei klusjes. Ik begin ’s morgens dan ook met 83 klusjes en aan het einde van de dag heb ik er dan ongeveer 3 afgemaakt. Onderweg ben ik er dan 80 verloren en dat is oké, net zo goed dat ik het helemaal oké vind om tijdelijk een enorm labiel persoon te zijn. Je hoeft geen diepzinnige vragen aan me te stellen voordat ik in huilen uitbarst, dat is oké. Dat is het gekke, enerzijds ben ik heel erg hard voor mezelf met allemaal moeilijke vragen en anderzijds laat ik ook maar gewoon gebeuren wat er gebeurt. Ik heb besloten dat ik het verdriet niet uit de weg wil gaan, ik omarm het, in de hoop dat dat de beste manier is om er doorheen te komen, maar soms omarmt het verdriet mij en dat voelt dan heel anders. Ik kan om de meest simpele dingen totaal van de kaart raken terwijl ogenschijnlijk “grote” dingen relatief makkelijk gaan. Het besef dat ik Hilde nooit meer zal zien, aanraken, horen, voelen of ruiken geeft me keer op keer het meeste verdriet. Ze was boven alles vooral mijn maatje. Het is bijna onophoudelijk mooi weer sinds Hilde is overleden, dan zaten we achter op het bankje in de zon een kopje koffie te drinken, of een hapje te eten. Dat soort dingen doen het meeste pijn. Mijn borstkas doet dan gewoon zeer wanneer het zich weer vult met die leegte.

Soms word ik dus overvallen, maar andere momenten wil ik heel graag in een herinnering komen en dan zo lang mogelijk in die herinnering blijven om Hilde toch nog een beetje vast te houden, maar het eindigt iedere keer weer op dezelfde manier, met die leegte, die enorme donkere zwarte, zware leegte die je doet wankelen op je benen, die je naar adem doet happen, die je ineens schokkend laat huilen, laat janken in totale ontreddering. Het is oké en dat accepteren lukt me gelukkig steeds beter.

Toen we wisten dat Hilde kwam te overlijden had ik allerlei grote beslissingen in mijn hoofd. Zo wilde ik niet in ons huis blijven wonen, de camper zou ik verkopen en nog een paar van dat soort grote dingen. Inmiddels heb ik daarover besloten dat ik dat voorlopig allemaal even niet doe. Bij het omarmen van mijn verdriet hoort ook het opzoeken van mijn verdriet, het opzoeken van mijn fijne en moeilijke herinneringen. Ik heb besloten dat ik dit rouwproces maar op één manier wil doen en dat is “goed”. Niet zaken uit de weg gaan, niet verdrinken in het werk, geen rare beslissingen nemen, maar gewoon vanuit het nu, met al mijn herinneringen op zoek gaan naar wat werkt voor mij, of naar wat juist niet werkt voor mij. Ik pak het met beide handen aan, in de hoop dat dat het beste en hopelijk ook snelste resultaat geeft. Niet dat ik de illusie heb dat dit proces snel zal verlopen, het maakt me ook niet uit of het nu één jaar of vijf jaar duurt, als het maar goed is en ik niet in een later stadium erachter kom dat ik iets uit de weg ben gegaan. Het voelt als een opdracht die ik van Hilde heb gekregen, toevallig niet eentje die ze uitgesproken heeft, maar ik ben het haar schuldig om het maximale uit mijn eigen leven te halen en uit het leven van en voor de jongens. Het lijken allemaal grote ambities, maar het voelt vooral als een verantwoordelijkheid, eentje die voor mij als een baken kan zijn, die mij begeleid in het maken van de juiste keuzes in het leven zonder deze met Hilde te kunnen bespreken. Ik kan Hilde haar leven niet voortzetten, maar wel een aantal essentiële drijfveren van Hilde zo goed mogelijk omarmen en op mijn manier voortzetten. Maar och wat is dit ongelooflijk moeilijk, voor nu ben en blijf ik nog even totaal ontspoord…