Slippertjes

Inmiddels is het 2 maanden geleden dat Hilde is overleden. Je zou zeggen dat langzaam het besef dan indaalt dat ze er niet meer is en er nooit meer zal zijn, maar niets is minder waar. De dood is normaal gesproken een doodnormaal woord, maar voor mij nu vooral een heel ingewikkeld woord. Ik lijk maar geen besef te krijgen van dat Hilde dood is, dagelijks word ik keer op keer overvallen door pijnscheuten in mijn hart wanneer ik mezelf weer moet vertellen dat ze dood is, alsof het iedere keer de eerste keer is dat ik het hoor. Mijn gevoel zit nog op het spoor dat Hilde straks ergens terugkomt van een lange vakantie en alles dan weer normaal wordt. Ik ben echt niet gek aan het worden, maar dat is precies wat dat woord “dood” zo ingewikkeld maakt. Ik heb natuurlijk eerder verlies meegemaakt en daar was ik ook echt verdrietig over, maar dat waren wel situaties waarin er een bepaalde logica in zat dat ze overleden. De effecten van Hilde haar dood op mij gaan zoveel verder dat dat eerdere verdriet. Ik voel me een vliegtuig waarvan plotseling één vleugel is afgebroken, ineens moet ik een nieuwe balans leren, zelfs van de dingen die ik al deed en kon. Alsof ik echt alles opnieuw moet leren, elke vanzelfsprekendheid of routine is totaal weg. Vooral die vanzelfsprekendheid was heel fijn. De vanzelfsprekendheid dat Hilde er was, dat wij samen waren, dat wij in balans waren, dat wij zonder woorden en afspraken opgelijnd waren en elkaar blindelings vertrouwden. Al die vanzelfsprekendheid is weg en in de plaats daarvan heb ik geen balans meer, geen houvast, geen doel, geen vertrouwen en geen hoop. Over alles moet ik ineens nadenken. Ik ben echt een stuk van mezelf kwijt en dat maakt me op momenten eenzaam, ook al ben ik met zoveel lieve mensen om me heen. Ik voel me eenzaam in mijn proces, eenzaam in mezelf, eenzaam in mijn gedachten.

Vorige week heb ik de camper opgehaald, dat ging best goed. Thuis aangekomen eerst de camper gewassen om vervolgens de volgende ochtend de camper uit te pakken en weer in te pakken. En dan gebeurt het ineens, dat ze daar staan, Hilde haar slippertjes. Boem! Eenvoudige dingen die voor hele complexe gevoelens staan. Die slippertjes staan voor Hilde en ik samen, vrijheid, avontuur, fietsen, samen tot rust komen, genieten, trots en heel veel liefde. En dan staan ze daar die slippertjes, schiet alles door het hoofd en doet het hart weer zo’n pijn.

Dit weekend ben ik met Roelinka, Erik en Noor in de camper op stap geweest naar de Ginkelse heide bij Wageningen. Los van alle herinneringen en de frequente emoties ging dat vrijdag en zaterdag best heel goed. Hilde zou hebben genoten van die kleine dondersteen, van de gezelligheid, van het fietsen en van het samenzijn. Ik heb dat dit weekend kunnen doen. Ik had het Hilde zo gegund nog zoveel van dit soort belevenissen mee te kunnen maken.

De zondag was het echter helemaal mis, ’s morgens bij het opstaan al. Dat kwam ook omdat het de 4e van de maand was en iets met Dodenherdenking, wat dit jaar een totaal andere lading bij mij had. De zondag daarom wat eerder huiswaarts gegaan dan ik eigenlijk had bedacht. De hele zondag bleef ingewikkeld en alhoewel ik deze zondag wel begreep waarom die zo moeilijk was, begrijp ik er op andere dagen juist helemaal niets van. Er lijkt geen pijl op te trekken, alsof het volstrekte willekeur is. Dat is het natuurlijk niet, maar ik ben nog niet zover dat ik weet wanneer de moeilijke en wanneer de minder moeilijke momenten zijn.

En dan is er dat bijzondere fenomeen, het ongemak van veel mensen om mij aan te spreken, iets te vragen of iets te zeggen. Ik schat in dat ongeveer 30% van de mensen ervoor kiest om maar net te doen alsof er niets aan de hand is, en als het een beetje kan mij uit de weg te gaan. Dat gaat soms zo ver dat bijvoorbeeld in de supermarkt mensen zich omdraaien en een ander pad inlopen. Ik begrijp er niets van. Ik vind het echt heerlijk om over Hilde te praten, alsof ik haar dan een beetje dichter bij me voel, dus iedereen die me iets vraagt over Hilde heeft mijn onverdeelde aandacht en kan en mag alles vragen. Misschien ben ik wel naïef, of verwacht ik te veel van mensen. Ik weet het even niet, maar het valt wel op.

Volgende week heb ik eindelijk ook een afspraak met Hilde haar oncoloog. Ik wil heel graag horen hoe zij terugkijkt op Hilde haar proces en of we een meest logische verklaring kunnen bedenken van wat er gebeurd is. Zelf heb ik inmiddels wel een scenario wat in mijn ogen veel verklaart van wat er gebeurd is. Ik hoop dat haar verklaring dicht in de buurt komt bij die van mij en we samen tot een soort van conclusie kunnen komen. Dat zou mij rust en houvast geven.

Voor nu blijf ik nog maar even ronddwalen in mijn eigen emoties en ga ik verder op zoek naar berusting. Als iemand tips heeft waar ik die berusting kan vinden, dan hou ik me aanbevolen.