Romantisch

Vandaag precies 13 weken geleden en morgen precies 3 maanden dat Hilde overleden is. De tijd vliegt voorbij in een tergend langzaam tempo. Afhankelijk vanuit welke perspectief je kijkt is het het één of het ander, maar in de praktijk allebei. De tijd vliegt, omdat elke dag die voorbijgaat Hilde haar leven, Hilde in leven, verder wegraakt. Tergend langzaam want mijn gevoel is nog totaal niet in staat te accepteren dat ze dood is, omdat het allemaal nog zo ongelooflijk vers voelt. Die mix van emoties is ongeveer het enige constante in mijn leven nu. Alle emoties zijn er, soms apart, maar vaak juist tegelijkertijd in hele ingewikkelde en complexe cocktails. Die emoties kunnen elkaar in een moordend tempo afwisselen en dus gebeurt het geregeld dat ik totaal verrast word door mijn eigen gevoel. Wanneer ik denk dat het best een paar dagen aardig gaat en de scherpe randjes verdwijnen, word ik op een willekeurige ochtend weer wakker en ben ik weer terug bij af, bij ongeloof. Ik heb dat geaccepteerd zoals het is, ik kan er toch weinig aan veranderen. Mijn uitdaging zit erin dat ik alles wil begrijpen en misschien is het wel de grootste essentie van rouw dat het verlies van je geliefde of iemand die je lief was, niet te begrijpen is en nooit te begrijpen zal zijn. En toch wil ik het, maar inmiddels weet ik ook dat er maar één baas is bij rouw en dat is het gevoel. Het gevoel bepaalt alles, je verstand staat totaal buitenspel. Je gevoel bepaalt het tempo, de tijd, de pijn, het schuldgevoel, het ongeloof, de trots, de herbelevingen, de herinneringen en ga zo maar door. Met verstand kom je helemaal nergens in zo’n proces en dat was me gelukkig al vrij snel duidelijk. Daarom koos ik ervoor de pijn en het verdriet dan maar te omarmen en waar mogelijk zelf op te zoeken. In veel gevallen werkt dat best goed voor mij, maar soms doet dat ook gewoon extra pijn, alsof iemand met een mes zo diep mogelijk de pijn in je ziel aan het kerven is.

De wereld draait door, de meesten gaan gewoon weer door met waar ze mee bezig waren. Verstandelijk zeg ik: dat is maar goed ook. Mijn gevoel zegt me dat het de wereld geen snars uitmaakt wanneer zo’n mooi mens ons zo vroeg moest verlaten. Ik heb me (gelukkig) nooit gerealiseerd hoe heftig zo’n rouwproces is, maar de realiteit is wel dat dit elke dag met vele mensen gebeurt, mensen die overlijden en mensen die achterblijven. Ik weet niet hoe de toekomst eruit gaat zien, maar voor nu is het eigenlijk gewoon overleven, zonder glans, zonder hoop, zonder perspectief, zonder vreugde. Ik weet dat een deel wel weer terug gaat komen, maar geen idee hoelang dat gaat duren. De andere kant is dat ik Hilde ook gewoon nog niet los kan laten, ik weet niet hoe.

Wanneer ik met mensen praat over Hilde (en dat doe ik echt graag), realiseer ik me dat hoe ik over Hilde praat, over ons, over mijn rouwproces, dat het soms bijna romantisch klinkt. Ik denk dat dat ook zo is. Rouw is rauw, rouw is onbeschrijfelijk puur. Hoe dieper de rouw, hoe sterker de liefde, hoe groter het verdriet en vice versa. Dat is mijn houvast, zo kom ik door de dag, zonder verwachtingen maar altijd met de liefde van Hilde bij me.

En gelukkig merk ik, ondanks de emotionele verrassingen die me met enige regelmaat overvallen, dat die scherpe randjes voor een groot deel van de tijd echt wel wat minder scherp worden. Wat dat betreft zullen ook hier alle clichés weer waar zijn. Het leven is een kast vol clichés.