Parende gieren

Muchas vistas hermosas. Veel prachtige vergezichten. Dat is de betekenis van muchas vistas hermosas en die hebben we gezien vandaag. Eindelijk zijn we dan van start gegaan met de challenge. Na 20 maanden voorbereiding is het ook wel heel fijn om dan echt los te kunnen. Gisteren eerst nog een reisdag, met vooral veel zitten, niet helemaal mijn hobby. Al met al reden we ’s morgens rond 10.30 uur weg uit Harderwijk en ’s avonds rond 21.00 uur bereikten we ons hotel, een prachtig beetje middeleeuws aandoend gebouw met genoeg kamers, waarvan er geen één hetzelfde is. Na nog een lichte maaltijd op Spaanse tijden, konden we ons klaarmaken voor de nacht, altijd even wennen op vreemde bodem, maar al met al een redelijke nacht.

En dan, dan is het zover. De groepen opgedeeld, instappen in de drie zwarte Mercedesbussen met geblindeerde ramen, die zo dicht achter elkaar in colonne rijden, dat het bijna lijkt of er iemand van koninklijk afkomst wordt vervoerd. Vandaag moesten we een aardig stukje met de auto naar de startplek, een klein uurtje rijden. Dat maakt dat de bloedglucosewaarden na het ontbijt bij Hilde gelijk omhoogvlogen. We ontmoeten de Spanjaarden ter plekke en na wat onwennige kennismakingen maken we ons klaar voor vertrek.

Vandaag niet een hele lange of zware route, maar wel een route met de nodige technische uitdagingen. Veel stenen, rotsen en hier en daar waterpartijen. De eerste stukken van de weg kan ik mijn ogen bijna niet op de route houden, zo mooi als de omgeving is, we zijn in de Cañón del Rio Lobos. Vrij vertaald de Rivierkloof van de Wolven. Klinkt een beetje onheilspellend, maar het is vooral prachtig. En los van ons eigen inspanning, de stilte van de natuur is zo ongelofelijk rustgevend.

Onderweg mogen we regelmatig poseren voor Ronald de fotograaf, die soms met gevaar voor eigen leven de mooiste plekjes uitkiest om iedereen in mooie actie op de foto te zetten. Ik vroeg aan hem hoeveel foto’s hij zo op een dag maakt, 2800 stuks, waarvan hij dan ongeveer de beste 40 foto’s kiest.

Hilde (en anderen) bleven door de vertraagde start lang hoog zitten, maar gelukkig werd dat steeds ietsje beter. Dat was maar goed ook want de concentratie hadden we hard nodig , bij het steeds maar weer oversteken van een klein riviertje via grote rotsblokken. Maar ook daar werden we als groep aardig handig in. Onder leiding van la jefa Petra, fietsen we door Cañón del Rio Lobos. Onderweg krijg ik een beetje Spaanse les van Karin en zo kan ik mijn woordenschat uitbreiden met mas palabras.

Onderweg tijdens de lunch werden wij akelig goed in de gaten gehouden door een groep buitre leonades (vale gieren). Waar ze eerst nog relaxt boven op de rots bleven zitten, won hun nieuwsgierigheid (en misschien wel hun honger…) het toch en kwamen ze boven ons cirkelen. Misschien hoopte ze op een flinke voorraad vlees voor de winter, maar imposant zijn die beesten toch wel met een spanwijdte tussen de 2 en 2,5 meter. Op de terugweg hoorde we nog een hoop gekrijs, naar boven kijkend konden we nog net het paringsritueel tussen twee gieren waarnemen.

Dat was alweer dag 1 van de WeBike2ChangeDiabetes Challenge, de beentjes voelen lekker, we hebben genoten van de rit en de uitzichten, maar ook van het kunnen delen van zo’n avontuur met de mensen uit je groep is zo fijn. We willen mas, mas, mas…