Ontsnappen

Nadat net Levi zijn 7^e aanval van de dag heeft gehad, Noah met slecht nieuws thuiskwam en nog wat andere shit, vraag ik me vooral af, hoe ga ik dit volhouden? Het lijkt wel alsof het steeds zwaarder wordt, alsof ik tijd en ruimte tekortkom. Ik vraag me hopeloos af waar mijn reservetank eigenlijk zit, ik kan hem niet vinden. Het is soms gewoon veel, te veel, veel te veel. Dat alleen al uitspreken kan ik bijna niet, het voelt alsof ik het allemaal niet goed doe en dat staat in zo’n schril contrast met al die opmerkingen die ik krijg dat ik zo stoer ben, dat ik zo dapper ben, dat ik zo sterk ben, dat ik het zo goed doe. Maar wanneer stopt diegene die de kruisjes uitdeelt aan de huisjes? Ik heb echt het gevoel dat ik het juiste pad voor mij bewandel, maar alles wat erbij komt maakt het zo ingewikkeld, het vreet energie, energie die toch al heel spaarzaam is. Alsof ik continu rondom een afgrond aan het lopen ben.

En dan heb je ook nog mensen die zeggen, het zijn de sterkste schouders die de zwaarste lasten kunnen dragen. Nou zeg het vooral niet in mijn bijzijn, want ik weet niet of ik mezelf dan nog kan beheersen. Alsof zo’n opmerking mij beter zou moeten laten voelen.

Het is vooral die energie, of juist het gebrek eraan, die heel veel impact heeft op wat ik aan kan. Het slechte slapen helpt dus zeker niet. De laatste dagen lig ik rond 21.30 uur op bed en de nachten worden weer kouder, dus ik heb het idee dat het ietsje beter gaat. Maar ik heb ook het idee dat ik ’s nachts in een soort van permanente staat van alertheid ben. Heel licht slapen, de hersens die gewoon doorgaan, maar ik lig gelukkig wel rustig in mijn bed. Als het een beetje kan doe ik overdag ook nog een slaapje, om weer een beetje bij te tanken. En tussen al dat energie managen door moeten er ook gewoon dingen gebeuren, kinderen die aandacht nodig hebben, hondjes die aandacht nodig hebben, iets met werk, afhandeling van zaken n.a.v. het overlijden van Hilde, het huishouden, de tuin. Normaal draai ik mijn hand er niet voor om, nu moet ik eerst kijken waar ik energie voor heb.

Het klinkt zo heel negatief, bedroevend zelfs misschien, maar nu voelt het even zo, terwijl een paar dagen terug het weer heel anders voelde. Dat heen en weer gaan kost juist zoveel van die energie. Die energie besteed ik liever aan mijn proces met en over Hilde, aan het opruimen van de boosheid, de pijn en de angst, aan het vasthouden van de trots en de liefde. Op moeilijke dagen spuit ik een heel klein beetje van Hilde haar geurtje op mijn arm en als ik het dan even moeilijk heb, ruik ik snel even. In een vlaag voelt het dan dat ik Hilde ruik, die vlaag is voldoende om dan weer even een kleine glimlach op mijn gezicht te toveren. Hilde heeft altijd hetzelfde geurtje gehad, Noa, dus mijn herinneringen aan dat geurtje zijn zo diep verankerd merk ik nu.

Vandaag had ik tussen alle ellende door (of misschien wel dankzij alle ellende) een mooi gesprek waar ik te horen kreeg dat ik weer vrede met mezelf moest stichten, weer lief zijn voor mezelf. Het klopt, ik ben dat stukje zelfliefde even uit het oog verloren, ik heb de lat weer zo hoog liggen. Vorige week kreeg ik ook al zoiets te horen, dat ik mezelf moest toestaan ook trots te zijn op hoe ik het doe. Het is fijn af en toe op die manier aangesproken te worden, de komende dagen ga ik dus weer op stap met mijn zelfliefde, ik ga weer bewust mijn best doen niet zo streng voor mezelf te zijn, niet te denken dat ik alles moet kunnen, want dat kan ik niet, ook al wil het zo graag. Weer de zachtheid opzoeken en daardoor ook weer mijn tijd kunnen gebruiken rondom mooie dingen, mooie dingen met en mooie dingen zonder Hilde.

Of het mijn eigen gevoel is of niet weet ik eigenlijk niet, maar ik heb het idee dat de maatschappij toch inmiddels weer van mij verwacht om langzaamaan weer normaal te doen. Maar kan iemand mij dan vertellen wat dat normaal is? Ik heb namelijk geen idee wat mijn nieuwe normaal is, het oude normaal zal nooit meer normaal zijn, ik ben nog lang niet zover, ook al heb ik echt mijn goede momenten. Deze week viel bij mij ook voor het eerst het kwartje over mijn zoektocht naar berusting en acceptatie van Hilde haar dood door mijn gevoel. Ik ben er steeds vanuit gegaan dat mijn gevoel op een zeker moment die berusting en acceptatie zou gaan krijgen. Deze week besefte ik me dat dat misschien wel nooit gaat gebeuren en dat wetende haalt voor mij weer wat druk weg. Dus er gebeuren ook echt nog wel mooie dingen, maar nu is het even allemaal dikke shit, één grote hoop stront. Ik zou zo graag even willen ontsnappen, ontsnappen aan de werkelijkheid….