Lieve Hilde,

Ik wend me maar tot jou, want ik weet het even niet. Ik weet dat je dood bent, maar ik geloof het niet. Ik krijg het niet in mijn systeem, ik begrijp het niet, ik begrijp er helemaal niks van. De enorm heftige laatste twee weken heb ik alles binnen mijn vermogen gedaan om jou bij te staan, en wat heb jij een belachelijk ingewikkelde en moeilijke beslissing moeten nemen, en wat deed je dat met kracht. Ik stond aan je zij, maar ik stond ook in standje overleven. Nu jij weg bent, komen bij mij alle emoties los, ga ik continu terug naar die twee laatste weken, hoe die voor jou geweest moeten zijn. Hoe jij, met al jouw levenslust het meest dierbare achter je hebt moeten laten en dat ook nog zo hebt gedaan dat je er vrede mee had. Maar ik heb er geen vrede mee lieverd. Wel met jouw beslissing, maar niet met het feit dat jij die beslissing hebt moeten nemen. Elke keer als ik eraan denk, voel ik zo’n groot en donker gat in mijn borstkas gevuld met een ongelooflijk naar iets. In één van jouw favoriete liedjes van George Michael zingt hij “God stopt keeping score”.  Dat stukje blijft mij maar door mijn hoofd gaan, steeds maar weer, ontelbaar vaak. Het is voor mij een zin die alles zegt over de oneerlijkheid, de oneerlijkheid waar jij mee te maken kreeg, waar wij mee te maken kregen.

Ik hoop zo dat jij ergens mee kunt kijken en ziet dat ik ongelooflijk mijn best doe, maar Hilde, het is zo verschrikkelijk moeilijk zonder jou. Ik heb best wat goede momenten, maar iedere keer als ik je foto zie, denk (en zeg) ik: “hoe dan”? Dan komen de tranen weer, de boosheid, de teleurstelling, het verdriet, de trots, maar vooral het ongeloof, het ongeloof dat ik jou nooit meer zal zien, voelen, horen of ruiken. Ik weet dat je iedereen allerlei opdrachten hebt meegegeven voordat je stierf en dat veel van die opdrachten ook met mij te maken hebben. Iedereen doet het super, dat is fijn, zoveel hulp en steun, maar ik kan bij mijzelf gewoon nog niet de weg vinden die ik moet gaan bewandelen om jou los te laten. Het zal vast wel komen en ja, tijd heelt alle wonden, ik weet het. Alle clichés zijn altijd waar, maar wat is dit een aardedonker en moeilijk pad. Jij, met al jouw energie en liefde, die mij, die ons moest verlaten, hoe dan? Weer dat stomme “hoe dan”? Schijnbaar zit ik nog in de ontkenningsfase en dat schuurt, dat vreet, dat knaagt en vult mijn borstkas weer met dat nare iets, of misschien is het juist met dat nare niets, want het voelt zo leeg. Een stuk van mijn ziel is weggeslagen, weggerukt, weggenomen, zeg het maar.

Ik hoop echt dat jij mee kunt kijken en dat jij een mooie plek hebt, waar je ook bent, want dat heb jij verdiend. En jij weet en ik weet, dat ik het uiteindelijk wel weer ga redden, dat hebben we ook afgesproken, maar wil je me af en toe als je kunt een klein beetje helpen?