Lief zijn

Pfff, wat een reis was dit. Totaal onderschat. Tien dagen vol herinneringen, pijnlijke herinneringen, mooie herinneringen, oude herinneringen, maar ook nieuwe herinneringen. Resultaat is dat ik vandaag, maar ook gisteren en eergisteren zo ongelooflijk labiel ben, dat ik zoveel moet huilen en dat alles weer zo vreselijk vers voelt. Ik heb zo’n behoefte om met Hilde te kunnen praten. Te horen hoe het haar vergaat, daar waar ze is, en te vertellen hoe het met mij gaat, of soms ook gewoon niet gaat. Het heen en weer gaan tussen al die emoties kost zoveel energie. Mijn gevoel heeft nog nooit in mijn leven zo open gestaan, alles komt binnen, mooie dingen, maar momenteel veelal moeilijke en zware dingen. Ineens lijkt het alsof Hilde afgelopen week is gestorven in plaats van 4 maanden geleden. Ik heb op mijn rouwproces geen tijdsplanning staan, maar zag de impact van mijn reis naar Oostenrijk totaal niet aankomen. De grote leegte heeft zich weer even meester gemaakt van mijn gevoel. Sowieso is het continu dansen op een koord tussen die grote leegte enerzijds en trots anderzijds. Trots op Hilde, trots op dat ze mijn Hilde was, trots op hoe wij samen in het leven stonden, trots op al die herinneringen die we samen gemaakt en gekoesterd hebben.

Omdat alles weer zo vers voelt, passeren de gebeurtenissen in de laatste week ook steeds weer de revue. De ochtend voordat Hilde sterft was ik vooral druk met dingen regelen, te zorgen dat iedereen Hilde aan haar sterfbed nog even kan spreken, dat alles wat georganiseerd moet worden ook georganiseerd is. De ochtenden ervoor heb ik Hilde steeds gedoucht en gewassen. De laatste ochtend heb ik dat ook niet gedaan. Achteraf ben ik zo druk geweest dat ik Hilde zelf in die laatste momenten niet eens meer gesproken heb en dat vreet aan me. Niet dat er nog iets gezegd moest worden, we hadden de hele nacht samen gehad, maar toch had ik, weet ik nu, nog zoveel willen zeggen. Geen idee wat ik had willen zeggen, maar het voelt nu heel ingewikkeld dat ik zo druk ben geweest en mezelf ben vergeten op dat moment, op dat oh zo cruciale moment.

Dat spookte tijdens deze reis ook steeds door mijn kop. Nadat ik Hilde had uitgestrooid, had ik eigenlijk het plan de zondag erna naar een plek te gaan met veel herinneringen met en aan Hilde. Maar in de nacht realiseerde ik me dat ik het mezelf bij tijd en wijle heel erg moeilijk maak. Continu de confrontatie met mijn pijn en gevoel opzoeken kost ook heel veel energie en begint zo nu en dan op zelfkastijding te lijken. Ik denk echt wel dat het de goede aanpak is voor mezelf, maar het tempo waarop ik dat doe is misschien wel gewoon veel te hoog. Ik moet het ook allemaal verwerken. Die zondag ben ik niet naar de plek van de herinnering van en aan Hilde geweest, maar heb ik een nieuwe eigen herinnering gemaakt. Ik heb toen even voor mezelf gekozen en ook al voelde dat raar, het voelde tegelijkertijd ook goed.

Bij terugkomst op de camping raakte ik in gesprek met mijn buurtjes Arnold en Ada, en toeval of niet, beiden waren ze hun partner verloren op vergelijkbare leeftijd als ik Hilde ben verloren. Ze hebben me laten zien, dat er na de moeilijke periode ook weer licht kan ontstaan. Ze vertelden me hoe ze elkaar ontmoet hadden en hoe hun gemeenschappelijkheid hen ook verbond. Vooral Arnold had ook met meerdere vrouwen ge-date voordat hij Ada was tegengekomen. Het liep eigenlijk altijd stuk op hetzelfde. Het waren vaak gescheiden vrouwen die met boosheid over hun ex praatten, terwijl Arnold juist met enorm veel liefde over zijn vrouw praatte. Duidelijker kon hij het voor mij niet maken. Uiteindelijk hebben ze elkaar gevonden, en de basis van hun relatie wordt gevormd door een ongelooflijk respect naar hun beiden overleden partners. Ze vertelden me dat ik echt mocht verwachten dat ik ooit ook weer volmaakt geluk zou kunnen ervaren, wat naast het eeuwige verdriet kon bestaan, dat hadden zij ook. Prachtig toeval, of niet, ik weet het niet.

Het tweede deel van mijn reis sloot ik aan bij Erik, Roelinka & Noor en kwamen Noah en Camilla nog een paar dagen langs. We hebben leuke, fijne en mooie momenten met elkaar gehad, in de bergen, met gruwelijk mooie uitzichten. In het dorp Bad Gastein werd geklommen tegen de rotswanden op. Dit leek voor kinderen bedoeld, maar toen ik vroeg of ook volwassen kinderen mee mochten doen, zat ik voor ik het wist in een klimharnas en kon ik aan de bak. Ik denk dat ik alles bij elkaar een klein uurtje bezig ben geweest. Misschien wel het eerste uurtje dat ik niet aan Hilde heb gedacht sinds ze is overleden. Puur focus en genieten, zonder schuldgevoel, het kan dus.

Langzaam ontdek ik dat ik lief moet zijn, lief voor mezelf. Ik moet mezelf tijd gunnen, ik moet mezelf vreugde gunnen, ik moet mezelf ruimte gunnen, ik moet mezelf eigen herinneringen gunnen, ik moet mezelf liefde gunnen, zelfliefde…. Zonder dat dat iets afdoet aan wat ik voor Hilde voel. Dat is dus dat dansen op het koord tussen die grote leegte (het verdriet) en de trots. Hoe dichter het mij lukt om bij die trots te komen, hoe meer ik weer iets kan gaan opbouwen, stapje voor stapje, traan voor traan, dag voor dag, met engelengeduld, rotsvast vertrouwen en héél veel lief zijn voor mezelf.