La dia ultima

Dag 6 van de WeBike. Het kost enige zelfdiscipline om deze zondag wederom 6.30 uur op te staan voor de laatste dag fietsen. Op de achtergrond rollen de golven onophoudelijk op het strand, een heerlijk rustgevend geluid waardoor je eerder weer indut, dan dat je wakker wordt. Het lukt gelukkig weer om op te staan en dan doe je vervolgens de gordijnen open en is alles weer goed.

Langzaam prepareren we ons voor de laatste rit van deze WeBike. Vlak voor de start zijn er ineens een aantal lekke banden. Ik verdenk diegenen ervan dat ze hun band express lek hebben gemaakt om nog even te kunnen rusten.

Zonder gekheid, de fietsen hebben het aardig moeten verduren de afgelopen week en er zijn hier en daar natuurlijk naast lekke banden wel wat krasjes en andere technische mankementen. Eén van de deelnemers (ik noem uit privacy-overwegingen even geen naam) moest zelfs zijn fiets aan elkaar plakken met ducktape.

En dan de route van dag 6. De zaterdagavond kregen we nog een briefing over de route, een kleine 50 km langs de kust, langs allerlei mooie baaitjes, rotspartijen en mirradors (uitzichten). Er was nog enige onduidelijkheid over de hoogtemeters. Volgens de Spanjaarden was dit rond de 1.100 hoogtemeters, volgens de Hollanders rond de 600, het bleken er op mijn Garmin rond de 700 te zijn, maar ik heb wat extra stukjes gedaan, dus die 600 bleek toch wel aardig te kloppen. Het wordt een beetje saai om te zeggen dat het een prachtige route was met adembenemende uitzichten, maar ik kan er niets anders van maken. Zo krullend op en neer langs de kustlijn, briljant mooi gewoon.

Net als vorig jaar op de laatste dag bekruipt me langzaam het gevoel dat het alweer over is en dat vind ik echt heel erg jammer. Tuurlijk wil ik graag naar huis, maar los van dat we een lastige start hadden deze week met onze jongens thuis, heb ik (en Hilde minstens net zo) ongelooflijk genoten van het fietsen in deze prachtige omgeving. Geen grote lange tochten, maar wel uitdagende tochten, met meer dan voldoende klimwerk en afdalingen, met hele mooie mensen, met oude kuddes en nieuwe kuddes, met veel poep en dikke coronashit, met veel lachen en de nodige tranen. Weemoedig is dan misschien wel het woord wat het beste past bij fietsend in je hoofd afscheid nemen van de week, de rust, het gevoel even weer een zorgeloos kind te kunnen zijn spelend op de fiets. Ik zal het ontzettend gaan missen. Ik voel me thuis bij deze mensen, ik voel me thuis op de fiets. Ik hoop dat ik er volgend jaar weer bij kan zijn, Hilde gaat in ieder geval weer mee. Uiteindelijk is het tenslotte vooral háár challenge èn die van al die andere diabetici natuurlijk. Adios!