Ik zag je

Look at the stars, look how they shine for you and everything you do. Yeah, they were all yellow. Terwijl we dit met 82.000 mensen in het stadion luidkeels zingen, breek ik, maar terwijl ik omhoog keek zag ik je, zagen wij je. Zag jij mij ook? Zag jij ons ook? En heb je ons gehoord terwijl we jouw liedje zo hard met het hele stadion voor jou zongen? Daarboven op het dak zat je, op het randje en met je benen bungelend over de rand. Misschien gewoon een fijne fantasie, ware het niet dat je zusje, zonder dat wij het erover gehad hadden, precies hetzelfde had gezien. Het was fijn dat je zo dichtbij voelde, ik voelde me gesterkt ondanks de tranen, de herinneringen en de pijn. Wat een indrukwekkend concert was dit. Iets meer dan een jaar terug stonden wij samen in het Ernst Happel-stadion in Wenen, een dubbele droom die toen voor jou uitkwam. Toen was het concert al zo indrukwekkend, met name Fix You gaf zo een bijzondere vibe in het stadion. Dit keer heb ik geen woord beschikbaar om te beschrijven hoe het concert voelde, hoe het binnenkwam, maar ook hoe het hoop gaf, trots gaf en jij dus zo dichtbij voelde. Ook dit keer met Fix You, weer die bijzondere vibe in het stadion, iedereen met zijn of haar eigen verhaal, eigen verdriet, eigen pijn. Zo ongelooflijk indrukwekkend wanneer 82.000 mensen met zoveel emotie zo hard meezingen. Het was alsof ze voor jou zongen.

Ik ben blij dat ik geweest ben, het paste gewoon. Jij, Roelinka en ik hebben jouw laatste 10 dagen intens samen beleefd, gedeeld en jouw einde voorbereid. Daarom paste dit zo mooi. Ik denk dat je je daarom aan ons allebei hebt laten zien.

Het vorige stukje schreef ik over dat verdoofde gevoel, nou dat heb ik geweten. Kort daarna was er geen verdoving meer en had ik een paar ongelooflijke kutdagen, ik moet dus oppassen wat ik schrijf :). Ik schreef ook dat ik zo’n sterke behoefte had om nieuwe mensen te ontmoeten. Vandaag begreep ik ineens waarom. Met mensen die wat meer op afstand staan kan ik ongefilterde gesprekken voeren. Klaarblijkelijk vind ik dat lastiger om bij mijn directe kring te doen, totdat ik mij vanmiddag besefte, dat ik dat zelf veroorzaak. Klaarblijkelijk maak ik dan de keuze om mijn focus mede op de ander te leggen en deze een soort van in bescherming te nemen, waardoor ik niet of nauwelijks bezig ben met mijn eigen heling. Daarom heb ik die gesprekken met mensen die verder van mij af staan zo nodig, daar draait het wel om mijn heling en dat heb ik nodig. Fijn om ook dit stukje weer te begrijpen en fijn dat het dus niets zegt over wie dan ook, anders dan over de keuzes die ik (weliswaar onbewust) maak. Weer zo’n puzzelstukje en weer die enorme drive om mijn gevoel te begrijpen. Meestal ben ik heel opgelucht na zo’n ontdekking, dus wie weet is dat de komende dagen ook zo.

Afgelopen week, na London, was niet fijn. Thuis ging het verre van lekker tussen de jongens, en mijn week zat ineens helemaal vol. Niet bepaald een rustige overgang. Vrijdagmorgen zat ik met Levi in het ziekenhuis, om uit te sluiten dat hij een gebroken pols had. Toen we daar zaten kwamen we één van jou favoriete verpleegkundigen tegen. Je weet wel, die jonge dame met die enorme bos blonde krullen waar je ook alweer in zo’n korte tijd zo een enorme connectie mee had. Ze kwam naar me toe, vroeg me hoe het ging en dat vond ik al heel knap en heel lief. Op de terugweg (Levi had gelukkig niks gebroken), flitste door dat gesprek met die verpleegkundige, de laatste dagen van jouw leven steeds maar weer voorbij, de tranen zochten weer een uitweg en die vonden ze. Zo heb ik alle dagen wel gebeurtenissen, triggers of herinneringen die zorgen dat die pijn blijft, die pijn waarvan ik ook wil dat die blijft. Daardoor voel jij zo dichtbij en kan ik je dus soms zien zitten, ook in London. Ik zag je.