Het schuurt

Wanneer verdriet en genot dicht bij elkaar komen dan gaat het schuren, althans bij mij. Op het thuisfront gaat het helaas niet zoals we dat graag zouden willen. Dat kost zo op een afstand veel energie en zorgen, maar ook veel slaap. Continu voel je je heen en weer geslingerd tussen direct in het vliegtuig stappen en de hoop en het vertrouwen dat het wel goed komt. Overdag is het rustig en hebben wij natuurlijk onze dagelijkse challenges. Tijdens het fietsen lukt het meestal goed om het hoofd weer even leeg te maken, maar op een aantal momenten heb ik toch de nodige tranen gelaten, uiteraard wanneer ik even alleen ben, want zo doe ik dat altijd. Vandaag leende zich daar ook voor, want het lijkt wel of we elke dag nog meer natuurschoon voorgeschoteld krijgen. Vandaag was er de keus om weer te beginnen met een pittige klim of je deze klim te besparen en je met een fourwheeldrive af te laten zetten op Alto de La-Farrapona op 1.708 meter hoog. Wij hebben voor de laatste optie gekozen en ik moet eerlijk bekennen dat ik dat best spannend vond. Het laatste stuk begon het in de cabine van de fourwheeldrive behoorlijk te ruiken naar allerlei onderdelen die aan het verbranden waren, bovendien stonden alle meters diep in het rood. Als techneut heb je daar al snel je bedenkingen bij. Maar vanaf de Alto de La-Farrapona werden we al heel snel getrakteerd op fantastische uitzichten. Vandaag was de 4-meren-route, dus we hebben alle vier de meren bezocht.

Vandaag was het maar 30 km met een kleine 700 hoogtemeters, maar een deel van die kilometers moesten we lopen. Lopen tussen de rotsen met soms stijgingspercentages van 20%. Dat voel je wel even in de kuiten. Het was vandaag dus meer een Hike & Bike-challenge. Uiteindelijk zijn we 7,5 uur onderweg geweest en bleek het een pittige dag.

Onderweg kwamen we nog oog in oog te staan met een stier. Eén bonk spieren kijkt je aan, laat zich horen, loopt langzaam verder, maar staat even verderop met zijn voorpoten te trappen in een zandbak. Best indrukwekkend kan ik je vertellen.

Verder zijn we uiteraard weer vele kuddes tegengekomen, waarbij je soms even op je gemak wat water aan het drinken bent en iets te eten zit, wanneer er uit het ogenschijnlijke niets ineens een koe naast je staat. Die koe kijkt misschien nog wel verbaasder naar ons als wij naar haar.

In het dorpje La Cueta, een minidorpje met een geweldig barretje annex eetcafé, hebben we gewacht op de andere groep. Hilde heeft weer nieuwe vrienden gemaakt en het laatste stuk zijn we met zijn allen afgedaald en omhooggeklommen (toch meestal weer lopend). Uiteindelijk zijn we bij een natuurlijk zwemwater gekomen met heerlijk koud bergwater. Het half uur nadat je jezelf hebt ondergedompeld in dat koude water voel je de tinteling in je huid en ben je de inspanning van de dag alweer vergeten. Genieten dus, maar langzaam gaan de gedachten dan weer aan en begint het weer te schuren. Het lijkt nu thuis geregeld te zijn en we hopen dat we ons nu niet meer zoveel zorgen hoeven te maken. Zonder schuren geen glans zeggen ze altijd, nou kom maar op met die glans.