Guus gaat naar huus

Dat was hem alweer, dag 1 van de WeBike2ChangeDiabetes editie 2022. Warm, wijds, indrukwekkend en bij vlagen sereen. Maar die sereniteit werd wel ruw verstoord door Guus. Guus was vandaag een beetje een dissonant. Laten we even bij het begin beginnen. Gisteren zijn we aangekomen in San Emiliano, in de streek Babia. Vanaf Schiphol hebben we een route door de vertrekhal en erbuiten gelopen alvorens we na een uurtje of twee door de veel geplaagde douane mochten.

Na de landing op Bilbao hadden we nog 4 uur te gaan in de busjes, voordat we dus op de plaats van bestemming aankwamen. San Emiliano een typisch bergdorpje en een prima hotel en na de eerste nacht kan ik ook zeggen, prima bedden, want ik heb geslapen als een os. Nu zijn die reisdagen sowieso niet mijn favoriet, aangezien ik zo nu en dan wat moeite heb om stil te zitten. Gistermiddag en avond nog even rustig kunnen acclimatiseren en na een laat diner lekker het bed in.

Op voorhand leek het vandaag niet al te ingewikkeld te worden, ongeveer 34 km en ruim 900 hoogtemeters, niets om je zorgen over te maken. Toch was het nog een pittige uitdaging, vooral doordat we de eerste 13 km alleen maar omhooggeklommen zijn vanaf een hoogte van ca 1.200 meter naar een kleine 1.900 meter hoogte. Maar de start werd ernstig verstoord door Guus. Guus had geen zin en dus moest de hele groep gewoon wachten tot het moment dat Guus weer zin gemaakt had. Daar was wel enige (overtuigings)kracht voor nodig, maar Guus ging weer mee. Gelijk klimmen dus en waar ik vorig jaar nog heel veel bij Hilde fietste, is dat dit jaar helemaal niet meer nodig. Ze fietst lekker d’r eigen tempo en laat zich niet gek maken. Ik heb vandaag een beetje tussen de groepen heen weer gependeld. Daardoor zat ik regelmatig in een soort niemandsland, waar dan minutenlang niemand te zien, te ruiken (Cees) of te horen was.

Op één van die momenten heb ik denk ik een minuut of 5 tussen de paarden gestaan, die niet op of om keken, maar mij het mooie voorbeeld gaven even volledig in het moment te staan en weg te zinken. Dat is sereniteit op en top, onbeschrijfelijk.

Zo waren er vandaag wel meer momenten dat ik vooruit was gereden en vervolgens gewoon de tijd had om even ergens alleen maar te zijn, mij klein te voelen met zulke uitzichten en vergezichten, vergezeld door een heerlijke verkoelende wind op de toppen. Want de warmte was voorspeld, maar gedurende de slotklim van de dag, zonder wind, liep de temperatuurmeter op tot ongeveer 36° C. Dat, in combinatie met de inspanning van het klimmen, is niet de fijnste combinatie, maar bovenop was er dan weer die fijne wind die alles weer een beetje draaglijk maakte.

Vanaf dat moment restte eigenlijk alleen nog een rustige afdaling richting het hotel, maar Guus sloeg weer toe, Guus gaf op, Guus wilde geen trap meer doen en dus stond daar de groep weer te wachten op Guus, maar dit keer werd snel een oplossing gevonden want Guus werd gewoon een beetje geduwd. Niet zeiken, gewoon luisteren en dan hebben we bij het hotel wel even een gesprek. Zo geschiedde. Dat gesprek is er geweest. Op een zeker moment leek iedereen er zich mee te bemoeien. Heeft het geholpen? Dat hangt ervan af vanuit welk perspectief je het bekijkt. Guus haakt in ieder geval definitief af.

Al met al toch best een uitdagende dag, maar wel een genot om te fietsen. Morgen weer een nieuwe route, meer kilometers en wat meer hoogtemeters, maar dan wat meer verspreid over de route.

Oh ja, voor de intimi was het natuurlijk allang duidelijk, maar Guus is dus de naam van de fiets van Doctor Marion. Guus gaat met pensioen. So long Guus!