Glimlachen

Lieve Hilde, hier maar weer eens een berichtje aan jou. Het is weer oorlog tussen mijn gevoel en mijn verstand. Ik wil zoveel, maar ik kan niet alles. Ik probeer alles onder woordente brengen, maar dat lukt me niet altijd. Sommige woorden hebben zo’n diepe lading gekregen, dat ze voor mij bijna geen woorden meer zijn, maar een intens gevoel. Dat was al bij de woorden “nooit meer”, maar ook het woord “dood”, dat woord wat ik eerst van jou nooit mocht uitspreken. Missen is ook zo’n woord. Ik zou kunnen opnoemen wat ik allemaal aan je mis, maar dan ben ik morgen nog aan het typen. Vooral mis ik je prachtige blauwe ogen, of ze nu blij waren, boos, verdrietig of gelukkig. Ik mis je energie, je levenslust, je behoefte om samen iets leuks te gaan doen en als ik dan vroeg: “wat dan?”, dat je zei: “geen idee”. Ik mis jouw nieuwsgierigheid, maar ook jouw rust, jouw handen met die prachtige nagels die mijn handen zo fijn konden vasthouden. Ik mis films kijken met jou samen op de bank en dat jij dan altijd in slaap viel. Ik mis je wensen om iets binnen het huis te renoveren, maar dat ik dan geen rotzooi en overlast mocht veroorzaken. Ik mis je lach wanneer ik één van mijn typetjes aan het doen was en jij zo’n pijn in je buik kreeg van het lachen. Ik mis je onvoorwaardelijke liefde, ik mis je boosheid en ons zoentje voor het slapen gaan en bij het wakker worden. Ik mis je om voor te leven en met te leven, ik mis ons eerste bakje koffie in de ochtend. Ik mis jou, alles van jou, jij die mij als enige op deze wereld echt kende, tot in diepste lagen van wie ik ben. Ik weet dat jij veel mensen opdrachten hebt meegegeven, maar meestal weet ik niet welke opdracht. In Oostenrijk was ik al tot het besef gekomen dat ik liever voor mezelf moet zijn, dat ik niet alleen maar pijnlijke herinneringen blijf opzoeken in een tempo dat niet gezond voor me is. Des te mooier was het dat Petra, mijn zus, mij bij thuiskomst vertelde welke immens moeilijke opdracht je haar had meegegeven. Ze moest mij in de gaten houden, want ik zou mezelf voorbij gaan lopen, ik zou (te) streng voor mezelf zijn en kon me dan gaan verliezen. Petra moest dat dan bij mij benoemen. Och Hilde, wat heb je dat toch weer goed voorgevoeld. Toen Petra het zei, had ik een smile van oor tot oor op mijn gezicht.

Nog steeds als ik eraan denk, moet ik glimlachen. Misschien is dat wel wat ik het allermeeste mis, iemand die mij kent, die mij echt kent, die mijn baken is in het leven, die me laat vliegen omdat ik dat soms nodig heb, maar me ook met beide benen weer op de grond zet als ik dreig neer te storten. Dat Petra dit uitsprak, inclusief hoe moeilijk ze die opdracht vond, gaf mijn inzicht om liever voor mezelf te zijn een enorme boost. Vorige week ging dat echt heel goed en dat voelde superfijn, alsof je daar ergens vanuit waar je ook bent, mij heel eventjes aangeraakt hebt.

Deze week is gewoon weer even heel moeilijk, ik probeer alles maar in de lucht te houden en vol te houden, maar moet tot de conclusie komen dat ik dat niet kan, niet meer kan. Mijn tankje met energie loopt druppel voor druppel leeg en slapen doe ik al maanden niet goed meer. Vooral de zorgen om die jongens kosten me ongelooflijk veel energie en ik heb daarom voor een aantal zaken ook hulp gezocht. Dat is een grote stap voor mij, zoals dat voor ons samen ook altijd een grote stap was. We hebben altijd alles zoveel mogelijk zelf willen oplossen en daar waren we ook goed in, maar dat lukt me nu niet meer alleen. Ik moet op mijn energie gaan letten, ik moet goed gaan slapen om weer op te laden, maar dat lukt me maar niet. Kon je maar nog één nachtje weer naast me liggen, zodat ik in ieder geval één nachtje lekker kon slapen. Ik hou van jou lieverd, welterusten!