El infierno de Soria, o…

De voorspellingen voor vandaag waren al een paar dagen niet zo goed. Het zou gaan regenen, maar hoe laat en waar precies (en vooral hoeveel), was nog niet helemaal duidelijk. Gisteren volgens de laatste weerberichten zouden we het minst last hebben van de regen als we rond 12.00 in de middag zouden vertrekken. ’s Morgens aan het ontbijt lijkt de lucht nog redelijk goed, maar dan begint het flink te regenen en zakt de moed ons een beetje in de schoenen. Hilde en ik spreken af dat we uitgaan van een ongelooflijke ***dag. Alsof we terecht zouden komen in El infierno de Soria, ofwel de hel van Soria.

Warm kleden, regenkleding mee en maar hopen dat het niet te gek wordt met de regen. In colonne gaan we weer naar de startplek van vandaag. Doel van vandaag, Alto de Castroviejo een eeuwenoude rotsenpartij boven op de berg. Eerst klimmen dus. Bij het uitladen van de fietsen bij het startpunt was het droog, dus iedereen de regenkleding vol goede moed weer uit. Juist op het moment dat we willen gaan starten begint het te regenen en dat stopte voorlopig ook niet meer. Bergop ongeveer 7 kilometer klimmen, geleidelijk door een bos vol met bomen. Nou staat natuurlijk elk bos vol met bomen, maar dit bos stond vol vol met bomen zeg maar. Overal boomstammen en een slingerende weg er tussendoor. Enige waar ik nog heel nieuwsgierig naar ben is waarom alle bomen aan de bovenkant heel erg licht zijn en aan de onderkant juist heel erg donker.

Bovenaan gekomen zagen we al snel de eerste rotspartijen van de Alto de Castroviejo. Indrukwekkend, zo kolossaal en helemaal het uitzichtpunt was fenomenaal. Wederom in nevelen gehuld, het toneel van een spannend schouwspel van bomen, rotspartijen, wolken en nevel, altijd weer die nevel.

We waren natuurlijk best een beetje nat geworden en dan duurt een lunchpauze al snel te lang. De kou maakte zich meester van ons en dan kan je maar één ding doen en dat is bewegen. We vertrokken vervolgens naar de waterval even verderop. Het laatste stukje moesten we via een mooi woest stuk omhoog. Alsof je tegen een voormalige rivierbedding omhoog fietst. Heerlijk uitdagend en je wordt er bovendien weer heel snel warm van. Bovenop inderdaad een kleine waterval waar nog weer de nodige foto’s zijn geschoten.

Daarna stond er een afdaling op het programma. Eén van de mooiste welke ik ooit heb gedaan. Een prachtig stuk asfalt, met heerlijk lopende bochten en goed zicht. Als een sliert blauwe smurfen daalden we met zijn allen af. Heerlijk! Wanneer ik alleen was geweest was ik weer naar boven gefietst om deze afdaling nog een keer te doen.

Vervolgens doken we een soort park in, in een bosomgeving met heel veel wortels, keien, waterpartijen en leuke andere speledingetjes. Want zo voelde het, spelen, terwijl het zonnetje begon te schijnen. Een zonnetje is altijd lekker, maar na een natte en koude ochtend is zo’n zonnetje wel extra lekker. Hilde fietste ook de hele dag heel relaxt, haar eigen tempo in de klimmetjes, maar lekker in een flow in de afdaling en in het park. Mooi om te zien wat ze na 1,5 jaar op de MTB allemaal doet. Ook de keien, waterpartijtjes wortels, etc. neemt ze met vertrouwen, een genot om te zien hoe ze ook technisch gegroeid is in het fietsen.

Waar de andere fietsers in de groep misschien wel de gedachten kregen dat er een 52-jarige puber met ze meefietste, was ik vooral onwijs aan het genieten en bij Hilde zag ik dat ook. Uiteindelijk kijken we dan ook terug op een geweldige dag, dus niet de hel van Soria, maar de hemel van Soria.

En dan was er vandaag nog een prachtig moment. Vanmorgen vertrokken we wat later, dus was er tussen 10.00 en 11.00 een diabetesspreekuur ingelast. Terwijl ik bezig was met het inladen van de fietsen, deelden de mensen met diabetes hun verhalen, vandaag stond de case van Lennart centraal. Lennart had een stukje geschreven voor de Bas van de Goor Foundation website en dat las hij in de groep voor. Juist op dat moment wilde ik iets komen vragen aan één van de andere mensen uit de groep. Toen ik in de deuropening stond voelde ik een bijzonder sfeer. Lennart was net begonnen met zijn verhaal vanaf zijn telefoon op te lezen. Bij één passage daarbij moest hij even slikken, nam even zijn tijd en vertelde dat hij gisteren een fantastische tijd heeft gehad om dat hij een aantal uren zonder pomp heeft gefietst en het in zijn hoofd even voelde als vrijheid omdat hij even geen diabetes meer had. De emotie bij Lennart, maar bij de hele groep mocht ik meemaken, zo toevallig in de deuropening staand omdat ik iets onbenulligs kwam vragen. Daarna ben ik snel weer weggegaan, maar de hele dag hoor je van iedereen die erbij was over hoe waardevol, heftig en emotioneel hun ochtendsessie was. Meer dan ooit voel ik hoe heftig diabetes moet zijn, maar ook realiseer ik me de kracht van mensen. De kracht van verbondenheid, van compassie en liefde voor en met elkaar. En daarin werkt zo’n groeps-challenge als een fantastische snelkookpan.