Eindelijk

Er gebeurt iets en het is fijn. Waar mijn verstand en gevoel totaal ontspoord waren, heeft mijn gevoel een flinke inhaalslag moeten maken en inmiddels ook deels al gemaakt. De afgelopen dagen voel ik een soort rust in mijn verdriet, het verdriet is niet minder, maar wel anders. Er is een soort berusting ingedaald in mijn gevoel waardoor de tegenstellingen tussen verstand en gevoel niet meer zo de boventoon voeren. Ik ben veel zachter voor mezelf. Mijn gevoel stelt niet steeds van die moeilijke vragen meer. En dat maakt dat er ineens ruimte voor iets anders komt, namelijk Hilde. Klinkt gek misschien, maar ik heb het idee dat nu er ruimte in mijn hart is, ik het stukje van Hilde in mij voel, alsof Hilde haar kracht me nu helpt in mijn proces en dat voelt zo bevrijdend. Echt, het verdriet is niet minder, maar ik voel me steeds krachtiger in mijn eigen proces binnen al mijn verdriet. Het verdriet jaagt me niet meer zo op.

Tijdens mijn toespraak voor Hilde op haar uitvaart, gaf ik al aan dat bij het besluit van Hilde om voor zichzelf te kiezen er een stuk van mijn hart werd losgerukt en ik hoopte dat dat stukje met haar mee zou gaan, net zo goed als er dan een stukje van haar in mij zou achterblijven. In de afgelopen weken hoorde ik van heel veel mensen dat ze Hilde ergens voelden, tegenkwamen of signalen zagen. Dat vond ik lastig, want ik zag, voelde of hoorde geen signaal van Hilde, tot nu. Ineens is ze daar in dat stukje van haar hart wat bij mij is achtergebleven. Op papier klonk het mooi en heel hoopvol. Nu ik het voel, is het zo ongelooflijk fijn om te ervaren, omdat het me rust geeft, kracht, berusting èn hoop. De ontstane ruimte in mijn hart lijkt noodzakelijk geweest te zijn om Hilde haar stukje er te laten zijn. Och wat ben ik daar blij mee. Misschien wordt het straks weer anders, maar dit moment pak ik met beide handen aan en pakt ook niemand meer van mij af.

Ik denk niet dat het proces anders wordt, maar mijn positie binnen dat proces verandert. Het lukt me goed om bijvoorbeeld een dagdeel of dag helemaal op iets ander te focussen, maar zodra er ruimte is, zoek ik gelijk mijn verdriet op. Het werkt dan als een soort ontlading. Afgelopen weekend heb ik als vrijwilliger geholpen bij het Ontdekkersfestival en op een paar momenten lekker even met Joy gewandeld of met naasten een gesprek gehad over Hilde, dat geeft mij dan de ruimte van die ontlading. Vorige week was ik een hele dag aan het werk, wat achteraf een beetje te gek was, maar ik heb me de hele dag kunnen focussen en op de terugweg naar huis heb ik Hilde haar playlist op Spotify aangezet en dan huil ik 1,5 uur aan één stuk door en dat werkt bevrijdend. Als aan het einde van het jaar Spotify de lijst bekend maakt van mijn meest gedraaide nummers van het afgelopen jaar, weet ik nu al hoe de top 10 eruit komt te zien.

Morgen staat er weer een bijzondere dag op de planning, we gaan de as van Hilde ophalen bij het crematorium, een soort volgende fase. Dat vieren we dan 's avonds met een hapje lekker eten en een gezellig samenzijn, juist iets wat Hilde zelf altijd graag organiseerde.

Maar voor nu ben ik gewoon blij, blij dat ik eindelijk merk dat het stukje Hilde er echt is in mij en dat het me nu helpt met mijn proces. Eindelijk!

Er stond hem dus niets anders te doen dan elke seconde aandachtig te beleven en het pad dat voor hem lag te omarmen. (De hond, de wolf en de maan)