Definitiever dan definitief?

Vandaag was het zover, mijn reis naar Oostenrijk, of eigenlijk onze reis naar Oostenrijk. Ik heb de restanten van Hilde bij me om uit te strooien in het Sonnendal bij Wagrain / Alpendorf. Tot nu toe had ik niet zoveel met de as van Hilde, maar de laatste dagen is de spanning flink opgelopen en ineens is het daar weer, het ongeloof. Hoe dichterbij deze stap kwam, hoe meer ik alles ging herbeleven. Vandaag in de auto zijn alle maanden, weken en dagen van 2025 herhaaldelijk langsgekomen, minutieus met alle gebeurtenissen die daarbij horen. Maar de uitkomst is steeds hetzelfde, Hilde sterft. Waarom deze reis zoveel losmaakt, weet ik eigenlijk (nog) niet. Misschien omdat het weer een stapje definitiever is dan definitief, alsof ik weer afscheid moet nemen van Hilde en dat heb ik al zo vaak gedaan en het doet elke keer zoveel pijn. Het doet me onnoemlijk veel meer dan ik had verwacht. Ik weet het, ik zoek het zelf allemaal op, want het hoeft nog helemaal niet, niet nu althans. Maar ik zit ook zo in elkaar dat ik graag mijn beloftes na kom en liefst zo snel mogelijk.

De afgelopen weken voelde ik me best goed en dat is echt fijn te ervaren, maar schijnbaar moet er dan gelijk een schepje bovenop, want allebei de jongens hadden een hele pittige week, alsof het besef nu pas bij hun indaalt. En juist dan mis ik Hilde, missen die jongens Hilde. Want Hilde kon luisteren zonder gelijk verder te denken. Ik kan ook goed luisteren, maar ik denk altijd gelijk in oplossingen en dus ook drie stappen vooruit. Dat hebben die jongens vaak helemaal niet nodig, alleen maar een luisterend oor is soms voldoende. Eerder konden ze zelf kiezen naar wie ze gingen in welke situatie, nu kunnen ze niet kiezen en zal ik moeten leren eerst te luisteren en dan pas te kijken wat er nodig is (of niet). Ik kan Hilde natuurlijk niet zijn, maar sommige rollen moet ik zo goed en zo kwaad als dat gaat toch proberen op te pakken. Voor mij een enorme leerschool weer.

Maar terug naar vandaag, hier op de camping in Wertheim (Duitsland). Hier zijn we heel regelmatig geweest voor één overnachting, zowel de heenreis als de terugreis van vakanties. Ik heb vandaag tussen de huilbuien door even geteld hoe vaak we deze route wel niet gereden hebben en dat komt dicht in de buurt van 40 keer. Maar vandaag dus voor het eerst zonder Hilde en dat is gek, dat is héél gek. Het eerste wat ik wilde doen toen ik was aangekomen, was Hilde appen dat ik er was en dat het nog precies hetzelfde was als de laatste keer dat we hier waren. We aten hier altijd op het terras, Schnitzel mit Pommes und Salat en natuurlijk een grote pot bier. Heb ik vandaag ook gedaan, in mijn eentje en ook dat is gek, tussen allemaal oude(re) stelletjes.  

Ik moest stiekem ook wel weer lachen, de grapjes die ze hier maken, maken ze al jaren, maar het effect blijft heel leuk. Zo was ik vanmiddag aan het inschrijven toen er een oudere man (jongere versies hebben ze hier dus niet) zich ook in kwam schrijven. Ik werd door de eigenaar geholpen en die oudere man werd door een dame geholpen. Toen die man zei dat hij graag één nachtje wilde boeken, zei de vrouw heel serieus: “met mij?”. Je kon de man bijna horen denken, maar hij kreeg het best een beetje benauwd.

Morgen en overmorgen heb ik twee kortere ritjes staan om dan vrijdag als alles goed gaat in Altenmarkt im Pongau aan te komen op de camping. Dan heb ik het weekend om Hilde uit te strooien. Daartoe moet ik eerst een stukkie fietsen en vooral het laatste stuk van 10 km bergop zal niet meevallen. Het wordt dit weekend dik in de 30 graden, dus het wordt best een pittige tocht, maar ik zou ook niet anders willen. Ik heb er weken naartoe geleefd, maar nu is het echt, definitiever dan definitief. Maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik helemaal niet weet of ik er wel klaar voor ben.