De eerste dag...

Het is de dag na de uitvaart van Hilde. Wat was het mooi en zó Hilde. Ik loop langs het water en merk dat ook het allerlaatste beetje adrenaline uit mijn lijf is verdwenen en het verdriet zich in elke vezel van mijn lichaam heeft genesteld. Ik kijk met zoveel trots terug op het afscheid van Hilde. Ze had de lat hoog gelegd met al haar wensen en ik denk dat ze ergens mee heeft zitten kijken en luisteren, met een brede glimlach op haar zachte mooie gezicht. Ik pijnig mezelf met zoveel mooie herinneringen die voorbijkomen in mijn hoofd, mijn hart, mijn ziel, wanhopig zoekend naar woorden die betekenis geven aan wat er allemaal gebeurd is en waarom. Ik kan de logica maar niet ontdekken. Naar het nu blijkt hebben we nooit een stem gehad in hoe het is gelopen met Hilde, dat voelt heel naar. Had ik dan? Stomme vragen zonder antwoorden, ik weet het.

Om de zoveel minuten komt er weer zo’n golf van emotie die niet alleen pijn doet, maar tegelijkertijd ook weer fijn voelt. Alsof het me helpt Hilde nog eventjes in leven te houden, nog eventjes vast te houden. Ik weet echt wel dat ze overleden is, maar het voelt zo fijn wanneer ik in zo’n herinnering zit. Het zijn rare emoties door elkaar, botsend, strelend, pijnigend, helend, alles…

Wat een bizarre weken hebben we achter de rug. Na de angst, boosheid en het verdriet is Hilde in staat de vrede en rust bij zichzelf te vinden. Dat is mooi en lastig tegelijk. Zo fijn dat ze die rust heeft gevonden. Mijn verdriet is er niet minder om en voor het eerst in haar leven ziet Hilde mijn verdriet, zonder dat ze zich daarover schuldig voelt en dat ze het idee heeft daar iets aan te moeten doen. Het bevestigt dat Hilde haar eigen pad bewandelt en ik ook, het voelt ook heel ingewikkeld, want het is allemaal zo definitief. In het ziekenhuis is het een komen en gaan van familie en vrienden die afscheid komen nemen. Hilde is niet meer in staat te huilen dus de emoties komen eruit door te spugen. Alles wat het lichaam binnenkomt, gaat er direct weer uit. De laatste dagen komt er gitzwart gal uit bij het spugen, het is mensonterend om dit zo te zien.

Elke nacht slaapt er iemand bij Hilde en dat geeft Hilde een veilig gevoel, maar ook is het fijn naast Hilde te liggen, hand in hand en gewoon even te zijn. We hoeven niet te praten, we hebben alles gezegd. De momenten dat ze wel praat gaan vooral over haar uitvaart, hoe ze dat wil, wie ze erbij wil hebben en welke muziek ze graag wil horen. Ze vraagt een aantal mensen een muziekstuk voor haar uit te zoeken en ze moeten haar uitleggen waarom ze juist dat nummer kiezen. Iedereen die een toespraak wil doen tijdens de uitvaart, komt dat eerst doen aan het bed bij Hilde. De toespraak op haar uitvaart was een makkie vergeleken bij diezelfde toespraak die ik voor Hilde zelf heb gedaan. Zo heeft ze zelf een goed en mooi beeld van hoe haar uitvaart er uit gaat komen te zien. Dinsdagmorgen 4 maart is het daar, Hilde blaast haar laatste adem uit en gaat totaal ontspannen heen, pffff.

Daarna is het één grote black box. Er gebeurt zoveel in zo’n korte tijd. Van verdriet naar actie, naar ongeloof en weer terug. Op pure adrenaline kom ik de week door. Samen met Roelinka en Corine geven we heel hard gas om alle wensen van Hilde in haar uitvaart ingepast te krijgen. Soms voel ik mij schuldig omdat ik dan zo hard in de regelstand sta, dat de emotie even heel vlak is. Zodra ik dat voel, zet ik de playlist van Hilde weer aan en zitten we met zijn allen te janken, heerlijk, moeilijk en eerlijk.

Vrijdag 7 maart, Hilde ligt nog steeds thuis, maar tegen de avond gaan we de deksel van de mand dichtdoen. Wel een momentje hoor. We doen het in kleine kring en iedereen bindt nog een hart aan een zonnebloem die Hilde vasthoudt. Die harten hangen aan een lint buiten de mand als de deksel erop gaat. Ze lag er na al die dagen gek genoeg nog zo mooi bij, hoe dan? Nu kunnen we niet meer kijken, dat is weer een stap verder qua afscheid nemen. Nog één nachtje en dan is het definitieve afscheid. Zal het zo worden als Hilde gewenst heeft en wij georganiseerd hebben?

Dan is het zaterdag 8 maart, ik word wakker en ik voel dat het helemaal goed is, alsof ik gedragen wordt. De laatste voorbereidingen en helemaal in mijn eigen bubbel, bereid ik me voor. Het klinkt misschien gek, ik heb er zin om dit neer te zetten als een soort ultiem afscheidscadeau voor Hilde. Vrijwel alles rolt uit zoals het bedoeld was, met nog een paar mooie extra dingen. Zo heeft vanaf het moment dat Hilde is overleden, tot het moment dat ze is gecremeerd, alleen maar de zon geschenen, waren de nachten helder en schoten de bloembollen uit de grond. Maar ook is het horloge van Roelinka op 4 maart 2025 blijven staan en was het gisteren de warmste 8 maart ooit. Het afscheid is prachtig, warm, vol verdriet, maar ook vol trots en hoop. Vlak voor de crematie knipt iedereen zijn of haar lint met hart nog los als ultiem moment van loslaten.

Nu de adrenaline is verdwenen en het verdriet alles in mij heeft overgenomen daalt het besef in wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen weken en ik kan het niet geloven, nog steeds kan ik het niet geloven. Ik krijg het niet gerijmd in mijn hoofd en hart. Of dat ooit gaat gebeuren weet ik niet, nu moet ik samen met de jongens en de familie, door de pijn heen. Ik weet dat dat tijd kost en ik heb daar zo niet zin in. Hilde is sinds vorige week al dood, maar vandaag voelt als eerste dag zonder mijn vriendinnetje, mijn maatje, mijn baken, mijn Hilde en ik mis je nu al zo vreselijk, hoe moet dat morgen en overmorgen en over-overmorgen…?