Club Tropicana

Na 3 dagen hoogtestage in de regio Babia, zijn we vandaag van San Emiliano verhuisd naar Ribadesella. Van een prima maar basic hotel in San Emiliano zitten we plots in een luxe hotel met "a room with a view". Uitkijkend op de Atlantische Oceaan en een meter of 50 van het strand, waar de golven onophoudelijk op het strand rollen met een heerlijk briesje vergezeld. Ja, het is hard werken tijdens zo'n challenge. Op dat moment konden we nog niet bevroeden wat ons te wachten stond. Met een grote groep nieuwe Spanjaarden erbij, een paar Hollanders die even de rust pakten (zo goed getimed), gingen we met een grote groep op stap. We gingen op weg naar de Moro, een op het oog niet al te ingewikkelde berg, waarbij we halverwege uitzicht zouden hebben op een mooie bocht van de Rio Sella.

Er zijn denk ik weinigen die dit mooie uitzicht überhaupt hebben waargenomen, laat staan de jaloezie gevoeld hebben op diegenen die daar beneden lekker in een kano hun eigen challenge aan het doen waren. De Moro bleek een verduveld lastige klim (het eerste stuk althans), maar werd nog veel erger doordat de temperatuur naar tropische hoogten steeg. Op de berg aan de windluwe kant waar het zoeken naar schaduw weinig goeds opleverde en de zon weer even liet blijken wie er nou eigenlijk echt de baas is. Een ogenschijnlijk eindeloze weg, waarbij het zweet werkelijkwaar uit je poriën spoot tijdens het fietsen. Drinken, drinken en nog eens drinken, maar ook temporiseren en jezelf af en toe even af laten koelen. Het was zo'n dag dat wanneer je doet alsof alles normaal is, er slachtoffers zouden kunnen vallen, dus werd besloten de route iets in te korten. Dat dat geen overbodige luxe was bleek wel uit het feit dat we René in de afdaling even aan de kant hebben moesten halen, omdat het niet goed met hem ging. Waarschijnlijk de combi tussen vermoeidheid, de warmte en een snel zakkende bloedsuikerwaarde maakte dat René even de connectie met zichzelf een beetje kwijt was. Onderweg hebben we altijd Ronald mee, onze fotograaf en juist ook dit soort momenten worden op de foto gezet, omdat juist dit het onderscheid maakt tussen gewoon fietsen en fietsen met diabetes. De fotograferende fotograaf op de foto.

Rene is inmiddels weer redelijk opgeknapt, maar het geeft iedere dag weer aan waarom dit een challenge is. Ik als niet-diabeet heb vooral een sportieve challenge, maar diegenen met diabetes hebben er nog een veel grotere challenge bij, 24/7 en zodra je even verslapt slaat het toe.

De omgeving hier is prachtig, aan de huizen te zien ook een rijke omgeving. Onderweg prachtige huizen gezien, maar diegene die mij het meeste opviel had vooral heel veel bloemen. Een klein schattig huisje met aan de voorkant en achterkant zeeën van bloemen. Over zeeën gesproken, na de rit van vandaag was de zee een fijne koele afwisseling. Waar volwassen mensen weer kind worden, wedstrijdjes beachvolleybal meer lijken op het wereldkampioenschap valsspelen en we met elkaar helaas ook weer te horen kregen van een besmetting onder de Nederlandse deelnemers. Dikke shit liet zich ook weer gelden dus.

Het diabetesgesprek vond vanavond buiten plaats aan de boulevard, vlak voor het hotel. Onder het geluid van bulderende golven, die stuk slaan op het strand, nemen zij met elkaar de dag nog eens door. Wat kunnen we leren van wat we vandaag hebben meegemaakt? Eén ding is mij wel duidelijk, als diabeet ben je nooit uitgeleerd, elke keer gebeurt er wel weer iets wat je nog niet hebt meegemaakt, of een combinatie van dingen die je nog niet hebt meegemaakt. Elke keer vraagt dat van je dat je weer schakelt, dat je leert en dat je stapje voor stapje toewerkt naar een balans tussen jou en je diabetes. Grip hebben, zonder ooit echt grip te krijgen. Doe het ze maar eens na!