Alleen met mezelf

Rouwen is vechten, vechten tegen pijn, vechten tegen verlies, vechten tegen leegte, vechten tegen frustratie, vechten tegen alles, maar vooral vechten tegen jezelf. Je kunt het laten gebeuren of je kunt het wegstoppen, maar je kunt het vooral niet vastgrijpen. Het grijpt jou, soms in een koude ijzeren handgreep en soms in een liefdevolle warme omhelzing, maar jij, jij hebt nooit en te nimmer de regie. De rode draad is zoals vaak gezegd wordt tijd, niet alleen de tijd in dagen, weken en maanden, maar misschien nog wel veel meer de tijd met jezelf, alleen met jezelf. Daar gebeurt het harde werk, het vechten, het helen, daar ontstaat de ruimte, daar ontluikt héél langzaam een nieuw perspectief. Niets gaat vanzelf, de pijn slijt niet, maar wordt heel langzaam en voorzichtig gepolijst door de tijd, de tijd dus alleen met jezelf. Daardoor leer je er op den duur mee te leven en gaat de pijn hand in hand met de nieuwe ruimte en kleurt jouw leven. Het laat je zien, voelen en ervaren wat pijn is, maar ook dat die pijn transformeert naar liefde, liefde die er altijd was en liefde die er altijd blijft. Precies dat is het perspectief, precies dat is mijn perspectief.

Mooie woorden, maar vooral een mooi en fijn besef wat me duidelijk werd in Spanje. Thuis was alles goed geregeld dus ik kon in Spanje vooral veel met mezelf bezig zijn, ook al was ik daar met een grote groep. Meer dan ik ooit gedaan heb, fietste ik vooral veel voor mezelf en met mezelf, met de warme en liefdevolle nabijheid van de (fiets)vrienden. De laatste weken voor Spanje had ik vooral veel stress, zodra ik stress heb, voel ik een opgefokt gevoel bij mijn hart en daardoor voel ik Hilde niet meer. Dat wetende maakt de stress alleen maar groter omdat ik dan bang ben het contact met Hilde te verliezen. Op de beklimming naar de Alto L’Angliru, die monsterachtige berg, waar ik zo mooi in mijn bubbel zat, werd mij dat stuk ook ineens helder. Ik voelde me vrij, vrij van stress, van dingen die moeten, vrij van druk die ik mezelf steeds maar weer opleg. In plaats van om me heen zoeken naar Hilde, realiseerde èn voelde ik weer waar ik haar moest zoeken, in mijn hart. Ik wist dat, ik weet dat en toch was het weer een ontdekking en hoe fijn was het samen die berg op te fietsen.

Sinds ik thuis ben merk ik een stuk ontspanning, ik slaap weer beter, heb meer energie en kijk weer wat verder vooruit. Da’s een hele andere focus en vibe, maar ongelooflijk fijn om te ervaren. Wanneer ik Hilde zie op een foto begin ik niet alleen maar te huilen, maar vaak nu ook te lachen. Zo ook vandaag, onze trouwdag. We zouden vandaag 27 jaar getrouwd zijn en ik voel vooral trots, trots dat dit mooie mens zolang in mijn leven is geweest. En natuurlijk direct daarna ook weer het besef dat ik dat nog veel langer had gewild, maar het mooie is dat onze trouwdag niet als een zware dag voelt.

Ook in Spanje kwam het besef dat ik nog veel meer dan ik deed mijn eigen grenzen moet bewaken. Dus 3 dagen per week werken, betekent dus ook dat ik dagen vooraf vrij moet plannen, sinds deze week doe ik dat. Die ruimte heb ik nodig om mijn proces te blijven lopen, die ruimte alleen met mezelf.