Puur

“Je hebt geen controle over wat het leven met je doet.” Deze zin ergens in een film, zeker 10 jaar geleden, greep me vast en ik weet niet waarom. Ik heb er toen een screenshot van gemaakt en bewaard. Nu al die jaren later snap ik met elke vezel in mijn lijf wat dit betekent. Loslaten, weer zo’n woord, levert mij meer en meer ruimte op en héél langzaam begin ik een beetje zicht te krijgen op de diepere betekenis en misschien zelfs de functie van rouw. Het is bijna een filosofische benadering. Het is fijn om naast intens voelen ook dat beetje zicht te krijgen op hoe het proces werkt, voor mij althans. Ik schreef al eerder hoe fijn ik het vind om over Hilde te praten. Het helpt mij mijn bakens te verplaatsen van onmacht, verdriet en leegte, naar trots en liefde.

Afgelopen week heb ik weer heel veel mooie en fijne gesprekken gehad met mensen die ook vragen durven te stellen, soms ook hele eerlijke en directe vragen. En dat werkt zo ongelooflijk goed voor mij, het dwingt mij soms nieuwe denk- en gevoelspaden te bewandelen, die mij vervolgens weer nieuwe puzzelstukjes geven die in mijn immens grote puzzel passen. Als die gesprekken dan afgelopen zijn, voel ik me juist energiek en de inhoud van die gesprekken komt in mijn hoofd nog tientallen keren minutieus voorbij, op zoek naar de kleinst mogelijke puzzelstukjes. Na die mooie gesprekken van vorige week, maar ook van gesprekken die ik eerder had met lotgenoten, ben ik inmiddels tot de conclusie gekomen dat rouw misschien wel de meest pure vorm van liefde is en dat het rouwproces je helpt gaandeweg de “pijnlijke” lading beetje bij beetje op te ruimen. Wat uiteindelijk overblijft is liefde, pure liefde om je verdriet dragelijk te maken en je als mens sterker te maken. Liefde overwint uiteindelijk dus alles en ik voel dat proces ook. Ik ben nog lang niet zover, want met enige regelmaat is er weer dat totale ongeloof, de boosheid, de ontreddering en de angst. Maar dat ik beetje bij beetje zicht krijg op mijn eigen rouwproces maakt ook dat er langzaam weer wat perspectief ontstaat en juist dat heb ik zó nodig. De momenten dat ik toch weer verrast word wanneer ik een paar stappen terug gesmeten word, komen steeds minder vaak voor. Het op en neer gaan begint voor mij nu ook een soort van functie te krijgen, het gaat over balans. Balans tussen het opruimen van die pijnlijke lading en de durf om weer te leven.

Over balans gesproken, dat is nog zo’n ontdekking. Ik schreef al eerder over de diepe gelaagdheid van samen zijn. Zo’n mooie ontdekking nu, waar het een paar maanden geleden nog voelde als pijnlijk. Ik ben er nu achter gekomen dat je als mens, als individu niet alleen zelf iets kunt, maar dat je ook samen iets kunt. Een organisch samenspel van aanvullende kwaliteiten, totaal in balans. Zo logisch als dat klinkt, is het zeker niet. Samen iets kunnen betekent namelijk niet automatisch dat je het alleen ook kunt. Dat ondervind ik nu elke dag. Hilde en ik waren zo mooi in balans en daardoor konden wij ook heel veel samen. Nu Hilde er niet meer is, kan ik die dingen niet zomaar zelf, sommige dingen kan ik leren, maar sommige dingen ook niet. Elke dag merk ik dat ik mezelf aan het herontdekken ben, ik heb altijd heel veel kwaliteiten aan alleen Hilde toegedicht, maar in het proces van mezelf opnieuw ontdekken, bemerk ik ook dat ik in die balans met Hilde héél veel geleerd heb van Hilde, wat ik eerder nooit echt nodig heb gehad, maar waar ik nu een beroep op kan doen, waardoor ik een aantal nieuwe kanten van mezelf aan het ontdekken ben. Dat is dat stukje van Hilde haar hart, wat in mij is achtergebleven, zo fijn om te ervaren.

Hilde was altijd mijn baken en dat is ze nu dus nog steeds. Die gesprekken over Hilde sturen mij heel langzaam de goede kant op, de kant van heling, zelfliefde, berusting, trots en daarmee ooit weer de kracht om te durven leven. Ik zie mijn pad nu voor me, ik zie mijn perspectief weer.

Rouw dus als puurste vorm van liefde, het voelt goed. Voor mij in ieder geval, ook al gaat het nog elke dag op en neer. Hilde haar afscheidsboodschap dat we allemaal een beetje van haar liefde mee moesten nemen en uit moesten delen, het past zo mooi. Ik hoop dat iedereen die in zijn of haar eigen rouwproces zoekende is, ook die pure liefde kan zien en voelen, dan is het in mijn ogen het mooiste eerbetoon wat we Hilde kunnen geven.