Pap

De ochtend begon met pap, pap in de benen welteverstaan. Vandaag had ik al lang in mijn agenda omcirkeld om Hilde uit te strooien op het plekje wat ze me gevraagd heeft. Of eigenlijk, waartoe ze me opdracht heeft gegeven. Ik kan nu wel zeggen dat ik het hele proces van uitstrooien verschrikkelijk onderschat heb. Niet eens zo zeer het uitstrooien zelf, maar wel de reis naar Oostenrijk, met onze camper, langs zo ongelooflijk veel herinneringen, de rit naar de plek toe, mentaal volledig tot een kookpunt komend en dan uiteindelijk de rust, de bevrijdende rust wanneer ik het perfecte plekje voor Hilde heb gevonden, in een alpenweide in het Sonnendal, vlak naast de piste en dichtbij de Grossunterbergalm, precies zoals ze wilde. Maar och wat heb ik gejankt de laatste dagen, alsof alles weer opnieuw gebeurde, alsof de wonden die net een beetje aan het genezen waren ineens met grof geweld weer opengereten werden.

Het begon eigenlijk al gisteravond, strontzenuwachtig alle spulletjes vast klaarleggen, zodat ik niks kon vergeten, de tas vast inpakken en vroeg naar bed om goed uitgerust aan de rit te kunnen beginnen. Leuk bedacht natuurlijk, maar echt goed slapen was er natuurlijk niet bij, wel vroeg wakker, zoals altijd. In plaats van de beloofde zon, was het grauw en donkergrijs in de lucht. Vond ik niet zo heel erg want daardoor was het ook nog relatief koel. Vroeg onderweg en het eerste stukje vals plat gaf gelijk aan dat mijn benen vol met pap zaten in plaats van energie. Pap door de spanning en het duurde tot vlak voor de berg dat ik merkte dat er weer wat energie door mijn aderen begon te lopen. Wat een leijke berg, zo stijl, ik kon niet alles fietsen, maar na ruim 2,5 uur was ik boven. Eerst ontladen, janken, janken en nog eens janken. In mijn voorbereiding had ik twee plekjes in mijn hoofd. Aan de zijkant van de piste vlak bij de Grossunterbergalm dat was de ideale plek en dat is hem ook geworden.

Het kruisje is gemaakt van de magnolia-takken welke tijdens de uitvaart door alle bezoekers zijn volgehangen met kaartjes met mooie, lieve, fijne en bemoedigende berichtjes.

Ook tijdens het uitstrooien was het een donkergrijze hemel, maar direct nadat ik afscheid heb genomen van de plek, trok de hemel open. Ik vind het fijne gedachte dat mijn eigen Hilde zo heeft laten weten dat ze blij en trots was. Het bijzondere is, dat ik helemaal niet het gevoel heb ik dat ik haar daar heb achtergelaten, ze is gewoon met me mee terug gegaan en ook dat is weer een fijn gevoel, ze blijft dus gewoon bij me en dat is misschien wel het allermooiste van vandaag.