Bijna af

Het is kerstavond 2019, na een hele relaxte dag een mooi moment om weer eens een verhaaltje te schrijven over Hilde. Zoveel verhaaltjes schrijf ik de laatste tijd niet meer en de aanleiding daarvoor is even simpel als fijn, want het gaat gewoon erg goed met Hilde. Druk bezig met haar nieuwe leventje in te richten. Een half jaartje terug voelde Hilde zich nog gevangen tussen haar oude leven en haar nieuwe leven waarvan ze nog niet wist hoe dat er uit zou gaan zien. Inmiddels begint dat nieuwe leven duidelijke vormen aan te nemen en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dat nieuwe leventje haar goed bevalt.

Vanmorgen heb ik de tijd eens genomen om alle verhaaltjes terug te lezen en gezien de tijd die ik daarvoor nodig had waren dat er nogal een paar. Nou hielp het waarschijnlijk ook niet dat de emotie die ik bij het schrijven in de stukjes had gestopt, nu ook weer naar boven kwamen. Ik heb gehuild, gesnotterd, gelachen en heb de trots weer gevoeld. De immense trots op Hilde, de trots op ons, op ons gezin en op onze omgeving. We zijn nu 2 jaar en bijna 3 maanden onderweg. Langzaam naderen we het einde van dit proces. Vorige week is Hilde geopereerd. Na de reconstructie in mei heeft ze nu tepels gekregen en is er een kleine correctie uitgevoerd op haar linkerborst. Verder is er littekenweefsel weggehaald. De operatie zou een klein uurtje duren, maar toen ik Hilde op de bewuste ochtend om 9.30 uur bij de OK heb afgeleverd, kreeg ik het tegen 13.30 uur toch even Spaans benauwd. Ik had nog niks gehoord of gezien. Na het doen van wat navraag kreeg ik gelukkig te horen dat ze inmiddels op de uitslaapkamer lag. Het duurde toch allemaal wat langer, dat begon al met het inbrengen van de ademtube tijdens de operatie. Achteraf bleek dat niet vanzelf te gaan waardoor Hilde een erg pijnlijke keel had overgehouden. De volgende dag toen we weer thuis waren was ze ook wat misselijk en op een gegeven moment kwam er een behoorlijke bloedprop uit haar keel en ook wat helder bloed. Gelijk maar gebeld met het ziekenhuis en we moesten gelijk weer langskomen. Ze wilden even zeker weten dat er geen bloeding aan de gang was. Dat bleek gelukkig niet het geval, maar er zat wel een wond op haar huig. Dat zou met een paar dagen herstellen, wat achteraf ook zo bleek te zijn.

Afgelopen vrijdag zijn de hechtingen eruit gehaald en heeft de chirurg gekeken naar zijn werk. Hij was tevreden (en wij ook) met het resultaat. Wel had Hilde haar linker tepel de neiging om zoals de chirurg dat zei: “iets naar links te kijken”. Mocht dat zo blijven dan zou hij er nog een kleine correctie op doen. Inmiddels staat (en kijkt) de tepel weer recht vooruit. Aansluitend hebben we gelijk de intake gehad voor het tatoeëren van de tepelhof. Naar verwachting gaat de eerste ronde daarvan plaatsvinden eind maart of begin april. Dan kan de tweede ronde half mei plaatsvinden en daarna afhankelijk van het resultaat mogelijk nog een ronde. Tegen die tijd zitten we dus bijna op 3 jaar, maar zo voelt het niet, zeker niet de laatste tijd.

Hilde is lekker bezig met haar opleiding tot medisch pedicure. Haar pedicure-salon, Fijn Voetzorg met aandacht, is inmiddels geopend en is een prachtige plek geworden. De website is klaar, haar auto is bestickerd en ze krijgt inmiddels de eerste reacties. Mensen die via de reclame op de auto bellen, of via de website, maar ook via mond tot mond-reclame. Vanaf januari 2020 gaat Hilde officieel van start. Waar ik vooral heel blij van word is om te zien dat ze er met zoveel energie mee bezig is.

Het blijft een beetje zoeken naar balans tussen lekker actief zijn en ook voldoende rustmomenten creëren, maar volgens mij komt dat wel goed. Zo nu en dan gaat ze even over de grens heen, maar dat beseft ze zich dan ook gelijk.

Dus tegen de tijd dat we straks klaar zijn en Hilde “af is” dan hebben we besloten dit dan ook maar op een mooie en ambitieuze manier af te sluiten. We hebben ons samen ingeschreven voor de WeBike2ChangeDiabetes-Challenge 2020. Een mooie en uitdagende challenge in de Pyreneeën op de mountainbike eind mei. Naast dat het een persoonlijke afsluiting is van haar ziekteproces, zien we het ook als een mooie kans èn manier om geld in te zamelen voor de Bas van de Goor Foundation. Deze foundation zet zich in voor mensen (en vooral voor kinderen) met diabetes om door sport meer grip te krijgen op hun diabetes.

Allebei moeten we € 2.500,- inzamelen en daar gaan we binnenkort mee van start. Daar hebben we allerlei ideeën voor. Eèn daarvan is dat we alle verhaaltjes zullen gaan bundelen tot een boek (dat was al het plan) en dat we hopen dat zoveel mogelijk mensen dit boek willen kopen zodat de opbrengst richting de Bas van de Goor Foundation kan gaan. Misschien heb je bij het lezen van dit laatste stukje wel allerlei ideeën die ons zouden kunnen helpen om ons doel te bereiken. Laat het ons dan gerust even weten. Wij zouden het fantastisch vinden om ook dit laatste stukje samen met de mensen die zo met ons meegeleefd hebben, af te kunnen sluiten. Mocht je nu al een bijdrage willen leveren, dan kan dat ook. door te klikken op Hilde, kun je Hilde sponsoren en door te klikken op Michèl kun je ondergetekende sponsoren.

Toen Hilde aan het begin zei: ‘zet de stukjes maar online” hebben wij ons nooit bedacht hoe dat uit zou gaan pakken. Waarom we het deden was eigenlijk heel egocentrisch, omdat het ons (en vooral mij) hielp de emoties op een rijtje te krijgen. Maar wat heel erg mooi was, is dat we daardoor mensen de mogelijkheid gaven met ons mee te leven en daarmee de drempel voor veel mensen hebben weggenomen om vragen te stellen. Geen standaard vragen van "hoe gaat het", maar vragen die inhaakten op wat ze gelezen hadden. Dat gaf juist weer een mooie diepgang in hoe we dit proces met onze omgeving hebben mogen doorleven. Dat er uiteindelijk meer dan 2.000 mensen hebben meegelezen hadden wij ook nooit kunnen bevroeden. We kregen berichtjes van mensen die we niet kennen, maar ons een hart onder de riem wilden steken. Zo mooi!

Ook het laatste stukje van Hilde haar proces willen we dus samen met de mensen om ons heen oppakken en afsluiten, maar langs deze weg willen we iedereen alvast uit het diepste van ons hart bedanken voor alle liefde, aandacht, begrip, hulp en compassie gedurende de afgelopen 2 jaar en 3 maanden. Dank daarvoor!