Een Ninja geeft nooit op...

Ik wil zo graag een leuk en positief verhaaltje schrijven,

• Ik wil zo graag dat het allemaal goed komt,

• Ik wil zo graag dat het stopt,

• Ik wil zo graag iets overnemen van Hilde, Levi en Noah,

• Ik wil zo graag eventjes rust,

• Ik wil zo graag dat ik mijn gezin kan behoeden voor al die ellende,

• Ik wil zo graag ergens heel hard tegenaan trappen en heel hard vloeken,

• Ik wil zo graag antwoorden kunnen geven op vragen die Levi me stelt.

Ik wil zó graag, dat het pijn doet. Pijn van iedere keer dat schepje erbij, pijn van het schuldgevoel (wat natuurlijk nergens op slaat), pijn van de onzekerheid en de pijn van verlangen naar dingen die maar niet willen gebeuren.

Terwijl ik deze woorden wegtik heeft Levi weer een aanval. Niet de eerste vanavond. Nadat hij deze aanval ook weer gepareerd heeft zegt hij hardop: “ik haat dit!”. Het gaat recht door mijn hart. Ik haat dit ook. Ik haat dit zo erg… Vanmorgen waren er al 3 aanvallen, redelijk normaal. Maar vanavond ging het goed mis. Een hele heftige aanval, hij gleed langzaam weg. Ik dacht dat we hem kwijt zouden raken. Wat we ook deden, we kregen hem niet uit zijn aanval. Inmiddels ook 112 gebeld, maar het duurde een eeuwigheid voor ze er waren. Al voordat ze kwamen keerde Levi weer terug. Hij was nauwelijks aanspreekbaar, zijn mond hing, zijn arm verlamd en hij praatte nauwelijks verstaanbaar. Uiteindelijk na ongeveer 20-25 minuten kwam hij weer een beetje bij. De aanval zelf duurde 4 à 5 minuten. Normaal is dat maximaal een kleine minuut. Daarna heeft hij steeds weer aanvallen zodra hij in diepe slaap geraakt. Tijdens één van de aanvallen fluistert hij in mijn oor: “Ninja’s geven nooit op”. Mijn kanjer, onze kanjer!

Ik lig nu op zijn bed en hij op die van mij, naast Hilde. Eigenlijk wachten we allemaal op hetzelfde, die volgende klote aanval. Die volgende aanval die ervoor zorgt dat elk greintje vertrouwen beetje bij beetje verder wordt verwoest. “Is dit de laatste”, vraagt Levi? Ik wil zo graag dat ik antwoord kon geven op je vragen, maar ik kan het niet. Het lukt me niet. Maar ik ben zo blij dat je er nog bent, mijn dappere stoere Ninja. En Ninja’s geven nooit op, dus we gaan gewoon weer verder.

Het is inmiddels donderdagochtend, ik kan maar niet stoppen met janken. Dat beeld van Levi die langzaam wegglijdt staat op mijn netvlies gebrand, waar ik ook kijk, ik zie het steeds weer voor me. Wat een nacht! Na die grote aanval zijn er nog 6 aanvallen geweest, waarvan 2 leken op de grote aanval, maar dan korter. Levi is stoer en dapper, ik maak me vooral heel veel zorgen wat de aanval van gisteravond betekent voor hoe het verder gaat met Levi. Inmiddels met alle medische instanties contact gezocht. Dat gaat, als zo vaak, zeker niet vanzelf. Iets met kastje en muur, meestal gevolgd door excuses. Wanneer breekt een mens? Ik weet het niet, maar zoals gezegd, we zijn Ninja’s dus we geven nooit op!