Adempauze en lelijke woorden

Het liefst zou ik dit stukje beginnen met heel veel lelijke woorden. Woorden achter elkaar, stuk voor stuk uitgesproken met een kracht en frustratie die voor zichzelf spreken. Het ging zo goed met Hilde. Haar herstel van de dubbele operatie was echt goed. De eerste week het kenmerkende vechten tegen zichzelf en daarna de knop om en gas geven. Haar wonden genezen als een malle, haar borsten zoeken beetje bij beetje hun plekkie op en ze heeft weer een mooi decolleté. Die laat ze ook graag en vol trots aan iedereen zien. Ze fietst weer, rijdt weer auto en doet veel nog wel in haar eigen tempo, maar kan bijna alles weer.

Waarom dan die lelijke woorden? Hilde heeft een acute diabetes, waarschijnlijk ontstaan door de operatie. Nu hebben we met Noah wel een paar jaartjes ervaring met diabetes, maar deze zagen we echt niet aankomen. We dachten even op adem te kunnen komen, maar de laatste dagen had Hilde èn veel dorst èn ze viel in een rap tempo af. Even meten met de bloedsuikermeter van Noah leverde een grote nare verrassing op. Ze zat hoog, veel te hoog. We hebben contact gezocht met de huisartsenpost en daar hebben ze zelf ook een meting gedaan. De waardes waren zo hoog dat de meetapparatuur het niet meer meten kon. Gek genoeg voelde Hilde zich helemaal niet zo slecht. Direct door naar de spoedeisende hulp en aan het infuus.

Gistermiddag stond voor ons in het teken van ongeloof en verbijstering. Wie bedenkt dit? Al heel snel hadden we weer geschakeld naar de modus van gas erop en gaan. De snelheid waarmee we dat deden beangstigde me eigenlijk wel. We zijn er blijkbaar heel goed in geworden, wat mij betreft goed genoeg. Nadat ze gisteren op de eerste hulp gespoeld is en insuline heeft gekregen, mocht ik haar weer mee naar huis nemen. We kwamen thuis en keken elkaar aan met een kater van onwerkelijkheid.

Vandaag zijn we op de poli geweest. Er is bloed afgenomen om te bepalen of het type 1 of 2 is. Die uitslag krijgen we over een week of 2. Ze gaan ervan uit dat het type 1 is en denken dat het er qua aanleg al gezeten heeft (mede door de diabetes van Noah) en dat de dubbele operatie de diabetes getriggerd heeft. Het ontstaan van dorst is vanaf operatie 2 geweest. Bij type 2 zou het bijna onmogelijk zijn met de snelheid waarmee het zich gemanifesteerd heeft.

Weer een nieuwe werkelijkheid, weer een nieuw pad, weer een nieuwe domper en weer iets om een plekje te geven. Dat we daar zo goed in zijn geworden betekent niet dat we het ook graag doen. Ik weet niet wie het verdeelt, maar stop maar even. We zouden het fijn vinden wanneer we even op adem kunnen komen. Even stil, even rust, niet hoeven schakelen en de voorgaande twee jaar op het gemak afsluiten. Helaas, die adempauze is ons klaarblijkelijk niet gegund. We rapen onze ziel weer op en gaan weer verder, zij het nog steeds vol ongeloof en verbijstering. Wat een ***-zooi.