W(au)w

Ik zit achter het scherm een verhaaltje te typen, maar voel me een beetje machteloos. Hilde belde vanmorgen, ze was erg verdrietig, het liep allemaal niet zo lekker. Dat is een schril contrast met de dag van gisteren. Na de operatie van maandag zat ze er gisteren bij alsof ze zin had om de marathon van New York te gaan lopen. Tot nu toe accepteerde ze nog geen pijnmedicatie anders dan de paracetamol en diclofenac. Gisteravond is het katheter verwijderd, zodat ze nu echt zelf moet plassen. Dat heeft ze vannacht dan ook, zij het onder begeleiding, gedaan. Onderweg begon één van haar drains te lekken, dus al met al zag het er allemaal wat dramatisch uit.

Het begon allemaal zo anders. Zondag rond 13.30 uur zaten we samen in de auto op weg naar het Isala ziekenhuis in Zwolle. Een rare, beetje surrealistische spanning hing in de auto. Allebei in het hoofd en hart druk bezig met wat er komen gaat, allebei de behoefte om dat samen te delen, maar allebei ook de behoefte om de ander niet lastig te vallen met alle twijfels, zorgen en bedenkingen. Naarmate de datum dichterbij kwam, nam de spanning ook toe. Levi zei zondagmorgen dat hij kon merken dat Hilde het spannend vond, omdat ze alles aan het opruimen was, ook alles wat al opgeruimd was. Hilde moest glimlachen, dat herkende ze wel.

Op de afdeling aangekomen hebben we een intake-gesprek gehad en aansluitend met één van de plastisch chirurgen een gesprek gehad. Op haar lichaam zijn tekeningen gemaakt die aangaven waar er wat weggenomen zou worden, waar het terug moest komen en waar de goede bloedvaten zaten om te gebruiken tijdens de operatie. Daarna was het wachten, wachten en nog eens wachten. Hilde had zich voorgenomen alles maar over zich heen te laten komen en dat lukte haar wonderwel erg goed. De volgende morgen 7.40 uur werd ze opgehaald om naar de OK te gaan. Een team van 4 plastisch chirurgen, 1 anesthesist en daarbij nog een handvol assistenten, dus de OK was meer dan vol. Klokslag 8.00 uur zijn ze begonnen, werkend in 2 teams. Eén team met het vrijmaken van de buikwand en één team met het voorbereiden van de borststreek.

Wanneer je van tevoren zegt dat de operatie 10 uur duurt, denk je wauw, dat is lang. Wanneer je ’s morgens op staat om 7.00 uur, nog even met Hilde hebt geappt, vervolgens de hele dag druk bent met allerlei activiteiten om jezelf maar niet de tijd te gunnen dat je gedachte blijven afdwalen, dan blijkt 10 uur ineens immens lang. ’s Avonds net voor 18.00 uur krijg ik het telefoontje dat ze klaar zijn. Het was goed gegaan, ondanks dat ze nodige uitdagingen hadden gehad onderweg. Eén van de bloedvaten was minder coöperatief dan ze gehoopt hadden en was na het vrijmaken in de buikwand gescheurd. Daardoor moesten meerdere kleinere bloedvaten via omleidingen dienstdoen als hoofdader. Uiteindelijk lijkt dat gelukkig allemaal te zijn gelukt.

Op de uitslaapkamer mochten wij er al bij. Het eerste wat Hilde deed toe wij er aan kwamen was de zuster roepen om haar te helpen te kunnen laten zien wat het resultaat was geworden. Voordat ik het überhaupt gezien had wist ik daardoor dat het wel goed zat. Hilde was supertrots en tevreden over het eindresultaat. Het ziet er ook echt prachtig uit. Zeer bijzonder wat ze kunnen en bovendien de natuurlijke uitstraling die het heeft. Ze heeft nu ook een strak buikje, weliswaar met een litteken van links tot rechts, maar die zal naar verwachting grotendeels wegtrekken.

De dinsdag was ze goed, erg goed. Elk uur werden haar nieuwe borsten gecontroleerd op doorbloeding. Ze was monter, spraakzaam en zat er dus bij alsof ze elk moment kon besluiten de marathon van New York te gaan lopen. Wel had ze wat koorts, maar die zakte in de loop van de dag wat af. En dan vanmorgen dat telefoontje vol verdriet. Je weet dat het met een paar stappen voorwaarts gaat en dan weer een paar achterwaarts. Maar ik hoop dat dat deze fase snel weer voorbij is. Op van au naar wauw.