Nog niet af...

Laatst hadden we thuis een gesprekje over van alles en nog wat. We hadden veel lol over iets, ik weet niet eens meer wat het was. We spraken ook over onze blogverhaaltjes. Al snel aan het begin van Hilde haar ziekte hebben we afgesproken uiteindelijk van al deze verhaaltjes een boek te maken, ter afsluiting. Hilde zegt vervolgens “maar het boek is nog niet af, ik ben nog niet af”. We moesten er om lachen en gelijk was de titel voor het volgende stukje bedacht.

Al in veel voorgaande stukjes schreven we over hoe lastig Hilde deze fase van herstel vindt. In het laatste stukje hebben we dat samengevat als dat ze zich gevangen voelt tussen hoe het was en hoe het gaat worden. Ergens daar tussenin zweeft ze rond, zoekende naar een beetje houvast. Diezelfde middag kwamen we toen de mammaverpleegkundige tegen in het ziekenhuis en in het gesprek zei ze iets vergelijkbaars en dat veel vrouwen dit zo ervaren. Klaarblijkelijk dus ook weer een heel normaal gevoel voor vrouwen die dit allemaal mee moeten maken. Tenminste voor zover je in een dergelijk proces überhaupt iets normaal kunt noemen.

In diezelfde periode heeft Hilde een afspraak met een vriendin. Ze kletsen even bij want ze hadden elkaar al een tijdje niet meer uitgebreid gesproken. Uiteraard ook over Hilde haar proces, hoe het begonnen is, hoe het gegaan is en wat er nog te wachten staat. Een klein weekje later krijgt Hilde van haar een appje, ze heeft ook borstkanker. Die hakte er behoorlijk in bij Hilde. Op een paar dagen na een jaar geleden en nu herbeleeft ze de emoties door het appje van haar vriendin. Ze hebben veel contact en we herkennen heel veel van wat er in het gezin van haar vriendin gebeurt. Hilde vindt het lastig, maar voelt ook een soort van oerinstinct om te helpen, te ondersteunen, te verzachten en te delen. Juist dat geeft haar het gevoel dat haar ziekte èn het proces waar ze zich doorheen geknokt heeft, iets betekenen, iets waard zijn, dat het allemaal toch ook zinvol is geweest.

Omdat Hilde nu meer dan een jaar in de ziektewet loopt, moeten er ook een paar formele zaken in gang gezet worden. Gesprekken met de arbo-arts en met een arbeidsdeskundige. Hilde kijkt hier vreselijk tegenop. Ze voelt zich heel loyaal naar haar werk, naar haar collega’s en naar de cliënten, maar ze voelt ook dat het nog niet het moment is. Ze balanceert continu op een weegschaal die afhankelijk van kleine dingetjes van de ene naar de andere kant omslaat. We praten er veel over, maar het blijft lastig. Ze heeft heel erg de bevestiging nodig dat het goed is. Bij de arbo-arts en de arbeidsdeskundige krijgt ze die bevestiging. Die zien ook dat het nog niet het moment is. Het geeft Hilde rust en opluchting en de spanning verdwijnt even naar de achtergrond.

Vooraf hadden we te horen gekregen dat het herstel veel tijd zou gaan kosten. Dat hebben we aangehoord. Haar behandeling was heel duidelijk, ze wist wat ze kon verwachten en daar heeft ze zich met zoveel warmte, compassie en liefde van zovelen doorheen geknokt. Nu is het zo anders. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het herstel eigenlijk in schril contrast staat met de periode van de behandeling. Ik denk dat, ondanks dat ze echt nog veel liefde en aandacht krijgt, ze zich vooral heel eenzaam voelt in haar proces. Eenzaam omdat het voor anderen moeilijk is te zien of te begrijpen wat er gebeurt. Maar stapje voor stapje komen we dichter bij. Dichter bij wat? Dat weten we nog niet. We gaan het zien. Nu weten we één ding zeker, Hilde is nog niet af!