Twijfel

Twijfel, twijfel en nog eens twijfel. Nu, ruim een jaar geleden dat Hilde te horen kreeg dat ze borstkanker had. Het is weer net zo'n maandagmorgen als toen. Een eeuwigheid geleden die voelt alsof het gisteren was. Vandaag op de verjaardag van Levi hebben we uitvoerig en emotioneel met elkaar gesproken over hoe het gaat, over hoe het echt gaat. Over waar Hilde staat en waar ze wil staan, over hoe ze zich voelt en wat ze daar van vindt, over haar loyaliteit naar haar omgeving en vooral over hoe ze de toekomst ziet, of eigenlijk nog niet ziet.

Twijfel alom. Ze gaf al eerder aan dat ze deze periode, deze fase, tot nu toe het moeilijkste vindt. Niet alleen omdat de omgeving misschien al heel veel van haar verwacht, maar vooral ook omdat ze zelf weer heel veel van zichzelf verwacht.

Tot nu merkte ze steeds de stapjes die ze voorwaarts maakte. Naarmate het herstel verder vordert wordt ze steeds meer geconfronteerd met wat ze nog niet kan. Misschien logisch, maar dat versterkt haar twijfel. Ze heeft hier en daar wat bacillen meegepakt de afgelopen weken en dat maakt haar onzeker. Onzeker over haar lichaam, omdat ze normaal gesproken die bacillen altijd links liet liggen. Onzeker over dat haar lichaam nog niet helemaal doet wat ze gewend is en hoe dat dan zou kunnen komen.

Hilde voelt zich een beetje gevangen tussen hoe het was en hoe het wordt. Hoe het was dat weet ze, hoe het wordt nog niet, althans nog niet helemaal. Ze wil graag duidelijkheid, maar hoe? We willen ook de mooie randjes van haar ziekte bewust blijven vasthouden, maar ook dat is nog een beetje zoeken. Terugvallen in het oude patroon is het makkelijkste wat er is, maar daarvan hebben we besloten dat we dat niet willen. We hebben nog nooit zo intens, bewust en gelukkig geleefd als het afgelopen jaar. Hoe gek dat ook klinkt.

Hoe ziet de toekomst er dan uit voor Hilde, voor ons? Hoe harder zij probeert dit duidelijk te krijgen hoe waziger haar beeld wordt. Het levert haar veel stress op en juist daar reageert ze niet zo goed op. Onder invloed van haar hormoonkuur leidt die stress soms tot wat explosieve reacties waar ze zelf misschien nog wel het meeste van baalt. Thuis mag dat en die ruimte voelt ze denk ik ook, maar buitenshuis is dat lastiger. Niet iedereen begrijpt dat en dat is logisch, maar dat maakt ook dat juist haar beeld weer versterkt wordt dat haar omgeving zoveel van haar verwacht wat ze nog niet altijd kan leveren.

Helemaal terug naar het begin. Toen de diagnose werd gesteld van borstkanker werd er ook gelijk bij verteld dat naast een jaar behandeling er ook een jaar van herstel zou volgen. We hebben het aangehoord, maar hebben de energie gestoken in het ziekteproces. Nu zitten we middenin haar herstel en blijkt die tijd van een jaar voor herstel helemaal nog niet zo raar, want het gaat na de grote stappen van de afgelopen maanden nu met steeds kleinere stapjes verder voorwaarts. Kleine stapjes met twijfel, twijfel en nog een twijfel.