De moeilijkste periode

Het is dinsdag, zojuist hebben Hilde en ik samen thuis een broodje gegeten en plots floept Hilde eruit: “Ik vind dit eigenlijk de moeilijkste periode van het ziek zijn tot nu toe. Het voelt zo tegenstrijdig allemaal. Ik heb het idee dat mensen weer veel van mij verwachten, maar of dat ook zo is, dat weet ik niet. Misschien denk ik het juist zelf wel”.

Het moment dat ze dit uitspreekt doet bij mij een klein beetje een glimlach op mijn gezicht verschijnen en Hilde ziet dat. “Wat?” zegt ze. Datgene wat ik al een paar weken zie, beschrijft ze nu zo pakkend.

Het gaat goed met Hilde, ze merkt dat ze aan het herstellen is. De bestraling is bijna twee weken geleden afgerond, zonder dat ze er veel last van heeft gehad. Ze voelt zich goed, ziet er goed uit en wordt stapje voor stapje weer onderdeel van ons gezinsleven met alle dynamiek die daar bij hoort. Hilde haar referentie is niet hoe ze zich voelde voordat de kanker begon, maar hoe ze zich voelde toen ze midden in de chemo’s zat. Ten opzichte van dat punt gaat het goed en voelt ze zich goed. Maar met het er goed uitzien en zeggen dat je je goed voelt, ontstaat in de omgeving ook een andere dynamiek. Al voor het einde van de bestraling kreeg Hilde ineens vanuit verschillende hoeken de vraag wanneer ze weer gaat werken. Dan bekruipt haar het gevoel alsof ze langzaam door een wurgslang in de greep wordt genomen en haar de lucht wordt ontnomen.

Het is die tegenstrijdigheid van je eindelijk weer goed voelen en het idee krijgen dat je maar weer normaal moet doen en mee moet gaan in de mallemolen van de maatschappij. Misschien denkt ze het inderdaad wel zelf, misschien ook niet, maar ik zie dat ze het inderdaad heel lastig vindt. Trots op haar herstel, trots dat ze klusjes in huis kan doen waar anderen van zeggen, laat maar. Trots dat we samen voorzichtig weer aan het fietsen zijn. Aan de andere kant weer die twijfel of ze het allemaal wel goed doet, of ze wel voldoet aan wat er van haar verwacht wordt.

Fuck it! Volg je eigen pad en focus op je herstel is dan mijn goed bedoelde advies. Hilde voelt zich al heel snel verantwoordelijk en loyaal richting haar omgeving en vindt dus ook al heel snel dat ze die verantwoordelijkheid weer moet pakken, maar gelukkig merkt ze zelf ook wel dat dat nog helemaal niet gaat. Het klassieke dilemma tussen iets willen en het ook kunnen. De oncoloog waar we vorige week een afspraak mee hadden merkte ook dat Hilde het lastig vond hoe de komende maanden er nu uit komen te zien. Hilde vertelde haar twijfel en de arts zei: “wanneer je alles thuis weer kunt, je gezin, je huishouden, je 3 keer per week kunt sporten en je dan nog energie over hebt, dan ben je weer klaar om te kunnen werken”. Dat gaf haar wat rust.

Op de fiets merk ik misschien nog wel het beste hoe het met Hilde gaat. In een rustig tempo recht toe recht aan fietsen gaat prima. Zodra er wat vals plat verschijnt dan krijgt Hilde het gelijk moeilijk. Dan ontbeert haar de kracht en dat frustreert haar. Het is in die zin een mooi metafoor voor de fase die ze nu doormaakt. Op eigen tempo, zonder extra inspanning gaat al heel behoorlijk., maar zodra er iets extra’s gevraagd wordt dan merkt ze dat ze er nog lang niet is.

Het mooie is dat het tempo waarin ze zich herstelt eigenlijk supersnel is, alleen haar eigen ambitie en verwachtingen zijn zo hoog dat ze niet snel tevreden is en dus heel gevoelig is voor wat haar omgeving vindt (of wat zij denkt dat die omgeving vindt).

Het herstel kent in die zin twee gezichten, fysiek en mentaal. Voor dat mentale deel hebben alle specialisten al aangegeven dat niet te onderschatten en daar de tijd voor te nemen. Juist dat mentale herstel blijkt dan inderdaad zo super fragiel te zijn, maar diezelfde specialisten staan ook allemaal versteld van de snelheid waarmee Hilde zich fysiek herstelt. Wanneer ze dat hoort is ze weer even trots……. totdat die twijfel weer om de hoek komt kijken.

Afgelopen week hebben we samen nieuwe borsten uitgezocht. Welke man kan dat nou zeggen? Nu haar wonden zich erg goed herstellen mag ze de stap maken naar borstprotheses. Ze heeft dus uitgebreid borsten gepast en het mooie is dat ze bij het eerste paar dat ze om kreeg gelijk anders ging staan, rechterop en fier. Het voelde ook gelijk heel prettig en vertrouwd zei ze zelf. Vervolgens gelijk een aantal BH’s en badkleding gepast en volgende week komen de spullen binnen zodat ze alles nog eens door kan passen en kan kiezen. Weer een fijn moment in deze lastige periode. Met rasse schreden klimt ze uit haar dal omhoog en ondanks dat het haar niet snel genoeg gaat, realiseert ze zich, zodra we het er over hebben, dat ze het eigenlijk gewoon echt uitstekend doet.