Of of en

Woensdag 14 maart 2018, vandaag is de dag. De dag begint met een treurige deken van mist die net genoeg laat zien dat het achter die deken van mist zonnig is, maar ons niet deelgenoot maakt van die zon. Vandaag is de dag dat Hilde een stukje van zichzelf moet opgeven, haar borsten worden geamputeerd en haar eierstokken- en leiders verwijderd worden. Het lichaam is zwaar en de aanstaande dag drukt als een loden last op ons gevoel. Onomkeerbaar en bruut.

Woensdag 14 maart 2018, vandaag is de dag. De dag begint met een licht verhullende laag mist die laat zien dat achter die flinterdunne laag een prachtige zonnige dag tevoorschijn komt die ons onder invloed van de kracht van de zon weldra zal overladen met haar energie. Vandaag is de dag dat Hilde geopereerd wordt en na afloop kan zeggen dat ze kanker-vrij is, de dag die misschien helemaal niet leuk is, maar wel het startpunt is van het herstel en van een hernieuwd leven.

Dezelfde dag, dezelfde agenda en toch een hele andere lading. Dat is precies wat er de afgelopen dagen en eigenlijk al weken gebeurde. Van het ene naar het andere geslingerd worden qua emotie. Het ene moment treurig vanwege de operatie en het andere moment blij dat dit juist een nieuwe fase inluidt. Is het nu een zegen of een vloek?

De spanning heeft zich langzaam opgebouwd en Hilde werd steeds wat onrustiger. De laatste dagen zelfs wat labiel. Ik had eigenlijk de maandag en dinsdag een drukke agenda en dan de rest van de week vrij, maar had me niet gerealiseerd dat dat niet zo handig was misschien. Daarom de maandag wat activiteiten gecanceld en de tijd met Hilde doorgebracht. We hebben gepraat, gezwegen, gedeeld, gehuild en gelachen tegelijk.

En dan die dag…..’s Morgens eerst naar Amersfoort om te onderzoeken of de aangedane okselklier dezelfde is als de poortwachtersklier. Zo ja, dan kunnen ze het verwijderen bij één klier laten. Hoe meer klieren verwijderd worden hoe groter de kans op structurele nare bijwerkingen. Na het inspuiten van een nucleair goedje moeten we 2 uur wachten. We hebben wat gedronken (Hilde alleen water en thee omdat ze nuchter moest blijven). Daarnaast hebben we een mooie wandeling gemaakt in het zonnetje langs het haventje achter het Meander-ziekenhuis. Heel ontspannen en fijn. Hilde was zo wie zo erg ontspannen. Om 11.00 uur kon de scan plaatsvinden en daaruit bleek gelukkig dat de aangedane klier dezelfde is als de poortwachtersklier. Verder lichtte er ook niks op. Een beetje goed nieuws dus.

Vervolgens door naar het St. Jansdal in Harderwijk. De verpleging wachtte ons al op en we zijn koud begonnen met de intake, wanneer er vanuit het OK een belletje komt dat Hilde mag worden aangeboden. De zuster zegt tegen Hilde, doe maar lekker even rustig aan en Hilde neemt het advies gedeeltelijk ter harte. Omgekleed, klaar voor wat komen gaat en nog steeds die ontspannen Hilde. Ik loop met haar mee tot het OK. Daar nemen we afscheid, ontspannen, beladen, fijn en moeilijk tegelijk. Het is 12.50 uur, nu is het wachten.

Rond 16.00 uur krijg ik een telefoontje van de chirurg dat deel 1 van de operatie gelukt is en dat het voorspoedig gegaan is. Hij heeft Hilde aan zijn collega overgedragen voor deel 2 van de operatie, de eierstokken- en leiders verwijderen. Het duurt dan tot 18.15 uur alvorens ik Hilde aan zie komen rijden, begeleid door twee zusters. Ze kijkt moe, duf en opgelucht. Ze wordt de kamer ingereden en jawel, het bizarre is gebeurd, ze ligt op één kamer met mijn moeder.

Ze heeft veel pijn en moet de komende dagen veel pijnstillers blijven slikken om vooral in beweging te blijven. Haar ouders, zusje en de jongens komen al snel langs en bij iedereen is de gemixte emotie zichtbaar, voelbaar en merkbaar. De gemixte emotie van blij, opgelucht èn bezorgd tegelijk.

Het zijn dagen geweest waarin alle soorten emoties meerdere keren langs zijn gekomen in allerlei vormen en allerlei gradaties. Het is meestal niet de ene of de ander emotie, maar vaak juist die ene èn die andere emotie. En-en dus in plaats van of-of.