Onsterfelijkheid

....Elk huisje heeft zijn kruisje, een geruststellende gedachte als er eens iets is wat je overkomt. Het veronderstelt dat er iets of iemand is die in de gaten houdt dat de pijn voor zover mogelijk een beetje gelijk verdeeld wordt. Dat de pijn niet steeds bij dezelfde (sch)ouders terecht komt.

Een geruststellende gedachte dus. Maar helaas niet meer dan dat, want dat diegene die bij het huisje kijkt of er al niet een kruisje op de deurpost staat, moet wel stekeblind zijn. Hoeveel kruisjes is genoeg? We relativeren ons iedere keer weer suf dat er altijd mensen zijn die het slechter hebben. Maar zo nu en dan stel je je dan toch die vraag, waarom wij, wat hebben we misdaan? Wanneer houdt het nou een keer op? Prachtige maar ook lastige vragen, doorspekt van emotie, frustratie en boosheid, maar denk maar niet dat er iemand antwoord gaat geven. Gelukkig duurt het meestal maar een paar dagen en dan weten we alles weer te relativeren, maar nu nog ff niet.

Is er iemand die een mailadres, telefoonnummer of wat voor contactgegeven dan ook heeft van diegene die de kruisjes op de huisjes bijhoudt? Ik zou er zo graag een keer mee van gedachte willen wisselen....

Zo begon ik een eerder stukje, een paar jaar geleden toen er weer iets met de kinderen gebeurd was. En helaas is die emotie, frustratie en boosheid weer terug. We steken al onze energie in het proces en herstel van Hilde en dan…. dan krijg je op je vakantieadres te horen dat je moeder met spoed opgenomen en geopereerd is. Mijn moeder die in mijn ogen een soort van onsterfelijk is, ligt nu hulpeloos en machteloos in het ziekenhuis. Vandaag volgt weer een operatie en oh ja, er was tijdens de scan ook nog een plekje gevonden wat er niet hoort te zitten. Wat dat is, weten we nog niet, maar het zet je hersens in de allerhoogste versnelling.

Volgende week zou er zich de bizarre situatie kunnen voordoen dat Hilde in het ziekenhuis ligt naast mijn moeder. Gezellig hoor, maar toch maar liever niet. Hilde voelt de spanning met de dag toenemen richting de operatie. Dat wordt nu alleen maar verder versterkt.

Onze vakantie heeft nu een rare wending gekregen. Terugkijkend hebben we een vakantie gehad met ups en downs. Na de moeizame start van Hilde en de mooie dag op woensdag, volgde helaas een moeilijke dag op donderdag. Levi, nog vol trots over zijn herboren ski-geluk, was samen met Noah, opa en mijzelf aan het zwemmen. Wij hebben hem het zwemmen nooit willen ontzeggen, daarom ben ik altijd bij hem in de buurt wanneer hij gaat zwemmen. Misschien soms wel een beetje neurotisch in de ogen van anderen, maar toch. Die middag krijgt hij in het water een epilepsie-aanval en gaat kopje onder. Ik pluk hem onder het water vandaan, zet hem op de kant en samen doorleven we de aanval tot hij weer voorbij is. Gade geslagen door twee badmeesters die 2 meter verderop staan, maar geen enkel moment in de gaten hebben gehad wat er is gebeurd, danwel de noodzaak hebben gevoeld iets te moeten doen. Mag ik dat van ze verwachten? Gek genoeg vind ik van niet, daarom ben ik misschien een beetje neurotisch als het gaat om zwemmen met Levi. Nu weet ik waarom.

De dag erna heeft Levi ge-chilled om vervolgens weer te gaan skiën met een smile van oor tot oor. Zo hard kan het gaan, net als bij Hilde. Waar ze in het begin van de week geen 100 meter kon lopen, sloot ze de week af met een dag-totaal van 6 km lopen in de bergen. Wel snel moe en veel behoefte aan rustmomenten, maar wanneer ze het toelaat maakt ze grote stappen voorwaarts. Ze kan alleen zo streng voor zichzelf zijn wanneer het niet helemaal gaat zoals zij dat gewend is dat het gaat, dat vertraagt die grote stappen vervolgens weer.

Per saldo een vakantie met ups en downs, maar wel blij dat we geweest zijn. De nieuwe werkelijkheid bij thuiskomst levert allerminst blije gezichten op en ondanks dat ik lang verstoken ben gebleven van grijze haren, kan het bijna niet anders dan ze binnenkort in grote getallen gaan verschijnen op mijn hoofd.