Sprookjesachtig

Zondagmorgen, terwijl we langzaam ontwaken uit de stilte van de sneeuwnacht, barst Hilde plots in tranen uit. “Ik weet de weg in mijn lichaam niet meer, alles is anders, ik herken niks meer”. Het is weer kort na de 3e ronde en dan voelt Hilde zich beroerd, kan weinig terwijl het denken maar door gaat. Vragen, vragen, vragen, ze tollen door haar hoofd. Ze heeft weer meer last van tintelende vingers en tenen, terwijl de dosering al was aangepast. Volgende week staat er een MRI op de agenda en dat begint nu toch de nodige spanning op te leveren. “ Zal de tumor wel kleiner geworden zijn en als dat niet zo is wat moeten we dan? Zal ik ooit weer helemaal de oude worden? Ga ik de volgende rondes niet heel erg achteruit”? Alles is even onduidelijk, onherkenbaar en onbekend. Het zijn juist dit soort momenten dat Hilde echt merkt dat ze ziek is en dan slaat de twijfel toe. Twijfel over alles, maar vooral twijfel over zichzelf en haar lichaam. Dat is vooral in de eerste dagen na de kuur, daarna krabbelt ze weer op en herstelt zich. Dan voelt ze zich ook mentaal weer veel sterker. Het is dus schijnbaar steeds een fase waar ze doorheen moet, maar haar op dat moment hopeloze verdriet snijdt door hart en ziel.

Vrijdag was de 3e kuur en het was best een bijzondere dag. ’s Morgens baanden we ons een weg door de eerste sneeuwvlokken van het winterseizoen. Bijna sprookjesachtig dwarrelden de sneeuwvlokken met een sereniteit en rust gestaag naar beneden, oplichtend in het schijnsel van de koplampen van de auto. Al snel is Hilde weer aangesloten aan de chemicaliën. Er zijn een paar bekende gezichten en een paar nieuwe gezichten. Een aantal mensen die daar zitten waren er te laat bij en zijn ongeneeslijk ziek. Ze krijgen 3-wekelijks een kuur om de tumor(en) stabiel te houden. Zo lang dat lukt mogen ze blijven leven, wanneer dat niet lukt, dan komt het einde dichterbij. Dat is best een bizarre gewaarwording. De verhalen over hoe de ziekte ervaren wordt, wat het verziekt, maar vooral ook wat het opgeleverd heeft, zijn hetzelfde. Ik vraag me dan af, wat we als maatschappij in vredesnaam aan het doen zijn. We rennen ons regelmatig rot en laten ons leven vervliegen zonder de intensiteit van het leven werkelijk te proeven. Ik dacht dat wij al heel bewust bezig waren met “slow”-living, maar inmiddels weet ik wel beter. Dat Hilde het net zo ervaart bleek uit een prachtig moment gedurende de chemokuur.

Als dienst van de Vrienden van St. Jansdal komt er regelmatig een oncologie-masseuse die de voeten van kankerpatiënten komt verwennen. De één vindt het heerlijk, de ander moet er niks van weten. Hilde was gelijk om. Eerst was er een oudere vrouw aan de overkant die haar voeten liet masseren. Ze was zo moe zei ze. De voetmasseuse was zo teder en liefdevol aan het masseren, continu kijkend hoe de oudere vrouw er op reageerde. Uiteindelijk had ze de vrouw in slaap gemasseerd en bleef ze kijken of de slaap lekker diep was, alvorens ze verder ging. Zo’n prachtig moment om die vrouw zo vredig te zien (en te horen) slapen, maar vooral ook de manier waarop de voetmasseuse schijnbaar exact doorhad wat die oudere mevrouw op dat moment nodig had.

Aan het begin van de middag was Hilde aan de beurt. Ze begon heel rustig met masseren, legde uit waarom masseren bij mensen met kanker heel iets anders is dan het masseren van gezonde mensen. Langzaam aan stelde ze wat vragen aan Hilde en Hilde antwoordde heerlijk open en oprecht. Het draaide met name om het gevoel van rust welke Hilde ervaart. De vragen van de voetmasseuse werden steeds directer en ze mocht zo het gevoel in duiken bij Hilde. Tranen met tuiten. Hilde schrok een beetje van haar eigen antwoorden, maar was aan de andere kant ook heel erg opgelucht. Ze zei dingen die ze nog niet met mij gedeeld had. Ik zou er bijna jaloers op kunnen worden, maar daarvoor was het moment te mooi en was ik zo blij met de vragen die de dame stelde. Ze zei: “Ik raak je aan hè, niet alleen je voeten” Zo waar en zo mooi.

In de keuken prijkt het briefje met 3 grote rode kruizen door de drie data van de voorbije kuren. We hebben er drie gehad en nog drie te gaan. Halverwege deel 1 van de behandeling. Still going strong!