Rijk en sterk

Langzaam dient zich weer het einde van de tweede week aan, dat is die week waarin de tijd lijkt stil te staan. De week waarin Hilde zich goed voelt en er niks hoeft. Geen afspraken in het ziekenhuis, geen andere verplichtingen, maar een week lang focussen op alleen maar dingen die je zelf graag wilt doen. We zijn ook samen weer een paar keer op stap geweest, onze slaapkamer is op een haar na helemaal klaar en Sinterklaas is ook al weer langs geweest.

Het lijkt inmiddels allemaal al zo normaal. Alsof we niet anders gewend zijn. Wanneer mensen vragen hoe het gaat, dan zeggen wij allebei: “nou best wel heel erg goed”. Dan zie je de verbazing in de ogen. Het mooie is dat er in het verleden heel vaak gevraagd werd hoe het gaat. En dan als een automatisme zeiden wij: “Goed”. Niet omdat het ook altijd goed ging, maar omdat we anderen niet willen lastigvallen. Nu wordt die vraag dus juist heel regelmatig gesteld en geven we oprecht het antwoord dat het goed gaat en dat levert dan juist weer verbazing op.

De afgelopen week kwamen we ook een aantal mensen tegen die we nog niet eerder gesproken hadden in de afgelopen twee maanden. Tot twee keer toe kregen we de vraag hoe groot de kans was dat Hilde haar strijd zou winnen. Het bijzondere is, dat we daar na de eerste twee weken nooit meer over nagedacht hebben. We steken alle energie in de voor ons enige mogelijke uitkomst en dat is dat Hilde de strijd gewoon gaat winnen. Iets anders bestaat niet. In die zin zijn we super gefocust en doelgericht. We laten geen energie verloren gaan aan dingen die niet bijdragen aan Hilde haar volledige herstel. Dat is niet eens een bewuste keuze geweest. We hebben er niet over gesproken dat we het zo doen, maar we doen het gewoon zo. Het is een soort overlevingsinstinct denk ik. Je komt als het ware in een andere flow, eentje waar andere zaken belangrijk zijn, waar randzaken verdwijnen en alleen wat echt en puur is en wat helpt bij het herstel blijft bestaan. Alsof je zintuigen in een andere modus zijn gegleden. Wel een fijn gevoel. Het geeft een beetje een gevoel van onoverwinnelijkheid en dat is wel bijzonder in zo een kwetsbare periode.

Nog steeds krijgt Hilde regelmatig kaarten, persoonlijke cadeautjes en de meest prachtige bossen bloemen. We voelen ons de afgelopen maanden ondergedompeld in een warm bad van liefde, aandacht en compassie. Misschien versterkt dat juist wel dat gevoel van onoverwinnelijkheid. Hilde zegt regelmatig dat ze niet begrijpt dat zoveel mensen haar zo een warm hart toedragen. Voor mij is het logisch. Hilde is zelf altijd heel royaal met het uitdelen van liefde, aandacht, zorgzaamheid en compassie. Dat maakt haar wie ze is en dat is ook precies de reden dat ik haar in november 1997 op het vrijheidsbeeld in New York ten huwelijk vroeg. Ik heb nooit kunnen bedenken hoe ons pad er uit zou komen te zien, maar één ding is zeker, ik had het waarschijnlijk anders voorgesteld. En wanneer je me nu zou vragen of ik het opnieuw of anders zou willen doen, dan zou ik oprecht en eerlijk antwoorden, dat ik exact hetzelfde pad zou willen bewandelen. Waarom? Omdat we met alles wat er gebeurd is en alles wat er gebeurt zoveel rijker en sterker zijn geworden.