De beste stuurlui

Inmiddels zijn we weer een weekje verder na de 2e ronde. Het herstel ging iets beter dan de 1e ronde. Het was vooral Hilde zelf die het verschil maakte. Ze vocht veel minder tegen het effect van de kuur en ze sliep veel meer. Ik zal niet zeggen dat ze zich echt heeft overgegeven, maar het was een enorm verschil ten opzichte van de vorige ronde. De ergste reactie startte al van zaterdag op zondag, dat maakte van de zondag een hele lange dag, maar maandag voelde ze al weer dat het ietsje beter was en dat zette zich de hele week door. Daardoor konden we gisteren (vrijdag) samen naar de stad, hebben we "light" shopping gedaan en vooral gezellig geluncht.

Haar haar is nu bijna helemaal weg. Een handvol hardnekkige stekels prijken nog op haar hoofd als laatste eerbetoon aan haar weelderige bos haren van voorheen. Ook de haartjes van haar wenkbrauwen missen langzaam een beetje houvast en laten voorzichtig los.

Zo fijn dat het herstel dit keer beter ging en toch.... Ik zie heel snel wat Hilde haar herstel goed doet en wat niet. Dan doe ik mijn best om mijn enthousiasme aan Hilde over te brengen. Ik wil haar dan zo graag overtuigen en laten zien dat iets heel goed werkt, maar vergeet daarmee iets heel belangrijks. Ik kan wel vinden dat iets waarde heeft en dan verwachten dat iemand anders dat ook vindt, maar het krijgt pas waarde bij Hilde wanneer ze het zelf bewust zo ervaart. En dat duurt altijd ietsje langer dan ik zou willen. Dan komt de zelfkritische houding van mij naar boven. Ik wil niet één van die stuurlui zijn die aan de kant staan, ik wil Hilde helpen op elke manier die ik kan. Ik doe keihard mijn best en Hilde is blij en dankbaar met wat ik allemaal voor haar doe, maar voor mezelf is het niet gauw genoeg. Dat is mijn frustratie n.a.v. de ontdekking dat wanneer Hilde op haar eilandje zit, ik dus ook op mijn eilandje zit en Hilde niet meer kan helpen dan alleen de praktische kant en het geven van liefde. Ik kan haar alleen niet helpen sneller te herstellen. Als reactie ga ik dan nog harder aan de slag. Er is op dat moment alleen nog maar een aan-knop, de uit-knop is defect en er is al helemaal geen volumeregelaar te ontdekken. Hilde ziet het gebeuren, mijn hoofd tolt en tolt, ik loop van het één naar het ander, probeer de hele dag te onthouden dat ik ergens naar toe moet en wanneer ik daar dan ben, dan heb ik geen flauw idee wat ik daar nou moest doen. Gelukkig zijn die periodes maar een paar dagen. Zodra Hilde zelf dan toch ook ervaart dat het herstel goed gaat, dan ebt de drukte en de emotie langzaam weg en zijn we weer heel snel in de modus van leuke dingen doen. Het blijft stap voor stap en dag voor dag. Nog nooit hebben we zo intens geleefd en dat is wel iets wat ons toch heel erg bij blijft. Er zitten ook mooie randjes aan wat we doormaken. Niet rennen, maar soms verplicht stilstaan, de dingen daardoor weer in een ander (en mooier) perspectief zien. We hebben ons voorgenomen de komende maanden te gebruiken om te bedenken hoe we dat kunnen blijven vasthouden nadat Hilde weer helemaal beter is.