Nadenken over de dood

Het weekend doen we ons best om zo weinig mogelijk te denken aan de PET-scan en vooral waarom die ook alweer gemaakt moest worden. Dat lukt aardig, het slapen lukt weer en dat is wel weer even lekker. Maar naarmate de start van de week weer nadert, neemt ook de spanning toe in aanloop naar de PET-scan. Ik heb best wel eens nagedacht over de dood, van mezelf of van Hilde. Maar het gevoel wat ik daarbij had, is in niets te vergelijken bij het gevoel wat er nu in het echt ontstaat. Nu is het opeens een iets reëels. Als dit onderzoek ook de verkeerde kant uitvalt, net als de andere onderzoeken, hoe lang hebben we dan nog? In het verleden dacht ik altijd heel stoer bij mezelf dat ik niet bang was voor de dood, maar de realiteit is dat ik nu als de dood ben voor die dood. Ik kan mijn gedachten er maar niet vanaf houden. Wat als…

Woensdagmorgen begint eigenlijk al dinsdagavond. Allebei lukt het ons niet om de slaap te vatten. Scenario’s vliegen door ons hoofd alsof het een zwerm muggen betreft en het blijft maar doorgaan. Als de ochtend dan eindelijk is aangekomen zitten wij al vroeg in de auto, zwaarmoedig, gespannen en heen en weer dansend tussen hoop en vrees. We zijn op tijd in het ziekenhuis, wij wel. De specialist neemt ruim de tijd en we moeten een half uurtje wachten. Nu heb ik al een hekel aan wachten, maar dit wachtmomentje sloeg alles en dat werd alleen maar erger. Hilde naar binnen en ik mocht niet mee. Dus maar even aan de wandel om vervolgens in de grote centrale hal een bakje koffie te halen en een comfortabel plekje uit te zoeken. Oordopjes in en zo erg mijn best doen om niet aan Hilde te denken, of juist wel aan Hilde maar niet aan Hilde met een verkeerde uitslag. Twee uur lang wachten in ondraaglijke spanning, Ik heb zo mijn best gedaan om steeds weer mijn emoties weg te slikken, met mijn ogen te blijven knipperen zodat niemand kon zien dat ik aan één stuk door aan het huilen was. Alle muzieknummers via Spotify lijken ineens over eeuwigdurende liefdes, verloren liefdes en verdriet te gaan. Ineens heeft elk liedje wel een zin of een deel van een zin, die weer een golf van emoties door mijn lichaam jaagt. En dan komt Hilde er weer aan. We vallen elkaar in de armen en al gauw merk ik dat het Hilde niet veel anders is vergaan. We drinken een lekker bakje koffie met een veel te grote, maar oh zo lekkere koek erbij. Even op adem komen. En nu is de volgende fase van wachten aangekomen.

Dit gun ik niemand, maar dan ook echt niemand. Wachten op een uitslag over leven of dood. Ik dacht dat ik altijd redelijk mijn emoties kende en er mee om kon gaan. Waarom is het in het echt dan zo veel heftiger?

Om de kleine bucketlijst van Hilde af te werken moest ik nog wat onderdelen halen bij de bouwmarkt. Ik ga op stap. Eénmaal bij de bouwmarkt aangekomen heb ik werkelijk geen flauw idee wat ik zoek en waar ik moet zoeken. Alsof mij hersens in een soort overdrive zitten. Ik besluit maar weer terug naar huis te rijden. Dan gaat de telefoon, Hilde’s telefoon. Ik neem nietsvermoedend de telefoon op want de uitslag duurt nog even. Het is Noah. Hij zegt: we hebben goed nieuws papa, mama heeft geen uitzaaiingen. In de auto ga ik helemaal uit mijn pannetje, wat een ontlading. Bizar gewoon. Thuisgekomen vallen Hilde en ik elkaar in de armen om even niet meer los te laten. We voelen allebei hetzelfde, we denken allebei hetzelfde en we realiseren ons allebei hetzelfde. Daarna knuffelen met de jongens die er toch ook een dagje met buikpijn op hadden zitten.

Weer vallen we elkaar in de armen en weer laten we elkaar niet meer los. Onbeschrijfelijk. Snel lichten we onze ouders ook in. Voor het eerst in de afgelopen weken kunnen we ze een keer goed nieuws geven en de reacties zijn zo herkenbaar mooi en fijn. We hebben weer perspectief!