Kuddedieren

Een kudde is een groep gemeenschappelijk levende zoogdieren, niets nieuws toch. Ze beschermen zichzelf en elkaar, ze zorgen voor elkaar, ze eten samen en als het nodig is vechten ze samen. Vandaag zijn we heel veel kuddes tegengekomen op de meest geweldige plekken in de bergen. Een kenmerk van kuddedieren is dat ze elkaar vaak ook goed verdragen. Hier is dat mooi te zien, koeien, paarden en honden lopen hier door elkaar en met elkaar in kuddes. Vandaag is daar een nieuw soort bijgekomen, namelijk smurfen, blauwe fietsende smurfen. In hun blauwe pakjes slingerend door het berglandschap, tussen de andere kuddes door pendelend van de ene kudde naar de andere kudde. Goed voor elkaar zorgend, elkaar beschermend, samen etend en ga zo maar door.

De kuddes die hier altijd rondlopen kijken niet op of om wanneer de blauwe smurfen langskomen, tot het moment dat Tigres op de schouders van zijn patron Carlos Minero aan het front verschijnt. Tigres, een prachtig hondje die altijd met zijn baasje meefietst, voelt zich als een grote wolf daar boven op die schouders van zijn patron. Zodra hij andere zoogdieren ziet begint hij naar ze te blaffen, met een intensiteit alsof hij inderdaad een grote wolf is die zijn kudde beschermt. De koeien en vooral de paarden doen dan echt een paar stappen opzij. Zo groeit het ego van Tigres met de minuut.

De blauwe kuddedieren sleepten zich vandaag weer stap voor stap omhoog, wederom vanaf het begin direct 10 km klimmen, om bij een boerderij weer even te hergroeperen. Vandaar uit gingen we naar “het balkon” en langs het Concierto de Ranas, het kikkerconcert. Vrolijk kwakend op 1.700 meter hoogte in een bergmeertje.

Een mooie technische klim omhoog naar het eerdergenoemde balkon en daar wachtte ons een cadeautje. Ik weet even niet welke woorden ik moet geven aan het uitzicht waar we op getrakteerd werden. Misschien slechts 1.720 meter hoog, maar toch alsof je “on top of the world” op de rots der rotsen zit en 360 graden om je heen kunt kijken en alleen maar indrukwekkende natuur ziet.

Daar was het ook tijd voor Jan zijn moment. Jan is eigenlijk de pater familias van de kudde blauwe smurfen. Jan zorgt graag voor zijn kudde en laat zich graag vergezellen door de blauwe hindes van de kudde. Dat werd vandaag op deze mooie plek vastgelegd op de gevoelige plaat.

Daarna weer afdalen en kilometerslang door de prachtig in bloei staande brem, langs afgronden, over rotsen, door waterpartijen en door andere shit. Die andere shit was wel heel letterlijk, met al die kuddes in de bergen ligt het er bezaait met strontplaggen. Door de zon droogt de bovenkant als snel in, waardoor het van buitenaf niet te zien is of het een oude of nieuwe plag is. Resultaat is dat er met enige regelmaat een verse strontplag door de banden van die blauwe smurfen heen werd geslingerd. Het is zeer onwaarschijnlijk dat er iemand strontvrij is gebleven vandaag.

We hadden ook nog met andere shit te maken, coronashit. Binnen de Spaanse groep bleken er een aantal besmettingen en ook het Nederlandse kamp bleef niet vrij van besmettingen. In allerijl werden de protocollen aangepast, zijn de mondkapjes weer verplicht, eten we buiten en wordt afstand gevraagd. Echt dikke shit dus.

Al met al een bijzonder dag met hele mooie momenten, maar ook droevige berichten. In dat licht waren we gelukkig nog wel getuige van een gebeurtenis met een happy end. Halverwege de berg had een merrie net een veulen op de wereld gezet, allen dat veulen was in een modderpoel terechtgekomen en met de kop al diep in de modder. De merrie bleef hinniken en heen en weer lopen en de boer kwam al snel aangereden. Ook één van de fietsers snelde naar de plek des onheils en samen met de boer hebben ze een touw om de nek van het veulen gekregen en konden ze het diertje alsnog herenigen met zijn moeder. Een mooi moment van hoop. Hopelijk valt het met die coronashit ook verder mee.