High ride in April shut down in May

Frank Sinatra zong het tijdens zijn leven zeer regelmatig in zijn nummer That’s Life. En beter had hij het niet kunnen verwoorden hoe je van emotie naar emotie kunt schieten. Het mooie is dat dat niet alleen maar zware emoties meer zijn, ik kan ook weer fijne emoties hebben. De afgelopen twee weken waren best heel aardig, ik merkte dat er dingen naast elkaar kunnen bestaan. Waar er tot voor kort eigenlijk alleen het verdriet over Hilde er was, blijkt dat naast dat verdriet ook andere dingen kunnen bestaan, ook fijne dingen. Die ruimte in mijn hart is heerlijk om te ervaren omdat het mij zicht geeft op waar ik weer naartoe kan groeien. Het fijne is ook dat het niks afdoet aan het verdriet van Hilde en mijn hart dus langzaam weer de ruimte krijgt en voelt. Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat Hilde mij zo af en toe lesjes aan het leren is, in positieve zin dan weliswaar. Weten dat je na een goede periode misschien weer even een paar stappen terug moet doen is ineens helemaal niet zo erg meer, alleen omdat ik nu weet hoe het weer kan zijn. Er is dus perspectief en dat lucht op.

Ik heb de afgelopen twee weken ongelooflijk veel gepraat over Hilde. Dat doe ik graag en ik kan dan mijn trots niet achterwege laten. Daarom is het ook superleuk dat ik afgelopen woensdag een gesprek heb gehad met een journaliste van de Stentor, die een eerbetoon aan Hilde gaat schrijven naar aanleiding van een interview wat ze bij mij heeft afgenomen. In de rubriek van Wieg tot Graf zal Hilde paginagroot geportretteerd worden, wie ze was, wat haar zo bijzonder maakte, maar ook hoe haar proces van de laatste jaren er uit heeft gezien.

Zo blijven zich elke keer weer nieuwe stapjes melden, maar ook nieuwe momenten, oude momenten, herinneringen en ga zo maar door. Eén van de volgende stapjes is dat ik Hilde ga brengen naar de plek die ik haar heb beloofd. In Oostenrijk in het Sonnendal, een plek tussen twee bergkammen in en daarom leek daar altijd de zon te schijnen. We hebben daar menig uurtjes doorgebracht, zonder èn met de kinderen. In de berghut daar in het Sonnedal hebben ze één van de lekkerste Apfelstrudels die we ooit gehad hebben. Hilde wilde heel graag daar op die plek uitgestrooid worden en dus ga ik eind juni richting Oostenrijk, uiteraard met de buscamper. Ik doe dat alleen en hoe gek het ook klinkt dat wil ik ook graag. Er gaat helemaal niks makkelijk aan zijn, maar ik zou niet anders willen. Ik fiets naar de plek boven in de bergen en zal daar een mooi plekje zoeken om een deel van Hilde haar as daar uit te strooien. Dat moment sluit ik uiteraard af met een stuk Apfelstrudel. Ik heb er zin in en kijk er tegelijkertijd vreselijk tegenop. Door dit soort stapjes raakt Hilde steeds verder van mij vandaan. Gelukkig heb ik thuis een mooi bronzen beeld waar ook wat as van Hilde in zit en sinds vorige week hebben de jongens en ik een halsketting met een medaillon met daarin een beetje as van Hilde. Zo dragen we haar heel dicht op ons hart. De jongens hebben een medaillon in de vorm van een Infinity-teken, als teken van oneindige liefde en ikzelf heb een medaillon in de vorm van een zon.

Inmiddels heb ik ook besloten dit jaar alsnog mee te fietsen met de MTB-challenge in Spanje samen met de Bas van de Goor-foundation. Het voelt voor mij als iets wat ik moet afsluiten namens Hilde en mij, maar geeft ook de mogelijkheid een deel van het as ook daar uit te kunnen strooien. Daar heb ik het met Hilde nooit over gehad, maar mijn gevoel zegt me dat Hilde dat heel fijn zou vinden. Daar waar ze in de afgelopen bonusjaren zoveel mooie en stoere momenten heeft beleefd, waar ze ook ongelooflijk trots op was en waar ook zulke mooie herinneringen liggen.

De komende maanden zullen de emoties elkaar dus in hoog tempo blijven afwisselen en dus klinkt het High ride in April and Shut down in May weer door de speakers. Daarna gaat het liedje verder: “But I know I’m gonna change that tune, when I’m back on top in June”.

Laat het nou net juni zijn.