Een dikke middelvinger!

We zijn weer een paar maanden verder en het herstel van Hilde vordert en vordert. De stapjes worden kleiner en kleiner, maar belangrijkste is dat ze merkt dat er nog steeds vooruitgang is. Herstellen van kanker is een zoektocht op zich. Wat je voelt en wat je denkt kunnen af en toe zo mijlenver uit elkaar komen te liggen. Hilde heeft nu een tijdje last van haar schouder. Da's niet de eerste keer in haar leven, maar nu is het toch anders. Niet anders omdat het een andere pijn is, maar anders omdat ze nu bang is dat het kanker is. Rationeel weet ze heel goed dat dat nergens op slaat, maar toch, dat gevoel. Pijntjes voelen nooit meer hetzelfde. Op dit moment is er een reclamecampagne van het KWF over leven met kanker. Zo herkenbaar. Je bent kankervrij verklaard en toch blijft het aan je vastzitten.

Inmiddels komt het moment van reconstructie in een rap tempo dichterbij. De gesprekken met de plastisch chirurg, die wij gewoon tieten-dokter noemen, zijn inmiddels opgestart. Al met al is het best een pittige operatie die Hilde gaat ondergaan. Een uurtje of 10 onder het mes, daarna een dag of 5 à 6 blijven en dan 4-6 weken voor het grove herstel. In eerste instantie stond maart als maand om de operatie uit te voeren. Nu is dat al ergens in april, misschien zelfs mei. Niemand die kan aangeven wanneer en dat maakt Hilde erg onrustig. De zomer wil ze gewoon lekker op vakantie kunnen en niet met allerlei verse littekens en een beurs lichaam. Hoe verder het naar achter geschoven wordt hoe dichter bij het punt komt dat ze besluit het over de zomer heen te trekken. Ze weet dat deze operatie een soort afsluiting is van een nare lange periode, maar ze weet ook dat ze weer teruggeworpen zal worden in haar herstel.

Uiteindelijk blijkt het psychische stukje toch wel een stukje pittiger dan gedacht. Met de bedrijfsarts hebben we hierover mooie gesprekken gehad en hij heeft met Hilde afgesproken een tweetal trajecten te starten. Als eerste een re-integratietraject en als tweede een coachingstraject. Hilde is er ook klaar voor. Maar goed die afspraak was al in oktober en het is nu februari, nog niks in gang gezet. Uiteindelijk blijkt de werkgever van Hilde failliet te zijn en dit werd officieel 15 januari uitgesproken. Op zich niet zo een verrassing. Hoe het daarna loopt is wel een verrassing, zeer onaangenaam zelfs. De failliete club is overgenomen, de mensen zijn op de hoogte gebracht, hebben een nieuw contract aangeboden gekregen en behouden al hun opgebouwde rechten. Fijn nieuws toch? Ja, ware het niet dat Hilde niet op de hoogte is gebracht en geen contract aangeboden is. Die conclusie had ze al getrokken toen ze begin deze week allerlei berichten op social media zag, maar wrang was het wel toen dat pas vandaag bevestigd werd door een telefoontje van de overnemende partij. Hilde wordt overgedragen aan het UWV en verliest daarmee alle opgebouwde rechten.

Nou heeft Hilde daar op zich wel vrede mee en weet ook nog helemaal niet zo goed wat ze straks wel of niet wil gaan doen, maar ze voelt zich toch behoorlijk in de steek gelaten. De laatste weken zie ik dat haar energieniveau af en toe enorme aanslagen te verwerken krijgt. Het is dan ook positief gezegd een afwisselende tijd. Wat negatiever zou je kunnen zeggen dat ze geleefd wordt door onzekerheid. Onzekerheid over haar operatie, maar ook over haar werk. Die onzekerheid maakt vervolgens weer dat ze aan alles gaat twijfelen. Gek genoeg constateer ik wel dat ze steeds sterker wordt, want als je ziet waar ze allemaal mee te dealen krijgt en hoe ze toch in balans blijft, dan zie ik vooral progressie, ondanks dat dat soms met tranen en verdriet gepaard gaat.

Het UWV heeft aangegeven dat ze voorlopig niks hoeft te verwachten vanuit hun kant, de overnemende partij zegt dat ze langs mag komen wanneer ze beter is. Op dit moment geeft ze ze allebei een dikke middelvinger en ik doe van harte met haar mee.