Día seis, We Bike 2023

Vandaag de finale dag, pfff zo snel als het weer is gegaan. De dag begon goed na een redelijke nacht slapen. We gingen vrolijk op weg om 9.15 uur en zouden met de 2 groepen met elkaar opfietsen. We waren koud de stad uit en voor ons lag gelijk een hele pittige klim. Nog totaal niet warm, het eten nog in de maag in combinatie dat het echt een rottige puist was, maakte het heel zwaar. Ik kwam boven maar vraag vooral niet hoe. Buiten adem, beetje misselijk, gewoon geen fijn gevoel. Ik heb dan de neiging een beetje naar binnen te keren en dat herken ik dan ook gelijk, ik kreeg vrij snel al een brok in mijn keel. Dan moet er iets uit, nee geen kots, maar emotie. Ik moest ook dit keer even stoppen om mijn tranen gewoon even de vrije loop laten gaan. Nicole had dit in de gaten en ik kreeg een dikke knuffel van haar en van één van de Spanjaarden Osito (wat knuffelbeer betekent). Als het weg is is het ook gelijk weer goed.

We fietsen dan ook weer verder en het ging weer lekker. Richting het meer Embalse de Bárcena, een prachtig stil meer. Er staat een oude kolencentrale en daar hebben we even bij stilgestaan. Carlos, één van de gidsen, heeft hier gewerkt. Hij wordt ook altijd Carlos Minero genoemd en waar Minero voor staat, laat zich wel raden. We moesten vandaag lampjes mee want we zouden door tunnels rijden, spannend. Wat was dat leuk door de tunnel. Niet iedereen had evengoed licht geregeld, dus dat maakte het extra spannend.

De tocht werd vervolgd de berg op naar een uitzicht punt Virgin de la Pena, daar geluncht en weer verder. Ik ging met groep B mee die hadden een afdaling van 28 %, supersteil dus en supergaaf! Alles gefietst en trots op mijzelf.

Ons doel van Senda de Bas, een levensgrote muurschildering van Bas van de Goor himself. Hier werd de cheque met opgehaald sponsorgeld bekendgemaakt. Ik mocht samen met nog 3 anderen de cheque onthullen, omdat wij allen een zoon of dochter hebben met diabetes. Opbrengst € 32.337,-, heel erg blij mee.

Helaas was één van mijn fietsmaatjes vandaag gevallen en goed ook. In een afdaling zat een greppeltje, die haar uit balans bracht, waarna ze flink onderuit ging. Haar stuur was dwars door midden gebroken, ze had zelf wat schaafwonden en later bleek veel blauwe plekken. De angst zat er even goed in. Stoere meid als ze is, is ze weer op een fiets gestapt en doorgegaan. Ze kreeg een fiets van één van de Spanjaarden, die zelf op haar fiets terugging met een provisorisch gemaakt stuur. Tak erin, tape erom en tie-raps en klaar is Klara.

Terug aangekomen bij het hotel is er dan ook dat bijzondere moment van ontlading. Voor mij inmiddels bekend, maar voor een aantal nieuwelingen de eerste keer. Tranen vloeiden, de trots enerzijds, het besef dat het afgelopen is anderzijds. We hebben elkaar een dikke omhelzing gegeven als soort van afsluiting van deze intense week. Uiteraard nog een drankje op het terras om vervolgens afscheid te nemen van de Spanjaarden. Naar huis gebeld en gedoucht, want we worden verwacht in het dorp voor een diner. Het was een fantastische week, volgend jaar ben ik er hopelijk weer bij samen met m’n mannetje, daar gaan we voor! Morgen weer naar huis, ook weer fijn, neem weer een hoop info mee. Zal wel eerst weer ff moeten schakelen uit mijn fietsbubbel.